Oogcontact… Iets gewoons en alledaags. En toch geldt dat niet altijd voor iedereen. Sommigen kijken je gewoon aan. Anderen té doordringend waardoor je je ongemakkelijk bij kan voelen. Weer anderen durven níet te kijken, of vluchtig. Het kan ook verschillend zijn per situatie. Wil je iemand overtuigen, verberg je iets, schaam jij je?

Eigenlijk kijk ik altijd graag mensen aan. Op die manier laat ik zien dat ik naar iemand luister, dat ik aandacht voor diegene heb. Zeker in een gesprek.

Maar ook wanneer ik iemand passeer, kijk ik iemand graag aan. Dan wel met een vriendelijke, open blik. Dan vind ik het soms wel jammer dat je niet zo’n zelfde blik terug krijgt. Sommigen kijken niet vrolijk/vriendelijk. Jammer, maakt het een stukje gezelliger.

Al moet ik wel toegeven dat ook ik onvriendelijk kan kijken. Zeker tijdens het stappen wat ik vroeger (ja, zo lang geleden is dat al) deed. Vooral naar van die vervelende jongens.
Maar over het algemeen geef ik graag een vriendelijke blik.

Wanneer ik in gesprek ben, vind ik oogcontact erg belangrijk. Zeker wanneer je met meerdere mensen praat. Dan wil ik iedereen aankijken en niet alleen degene die een vraag stelde.
Ik kreeg dat ook een keer te horen in een gesprek. Er werd verteld hoe ik overkwam. Toen werd genoemd, als positief kritisch, dat ik in het gesprek beide andere personen aankeek.

Zelf vind ik dat best irritant dat je soms met een groepje praat en “genegeerd” wordt. Dat, terwijl je wel meedoet in een gesprek. Diegene richt zich dan meer op de “leider” van het gesprek.

Oogcontact maken en ook nog eens vriendelijk/vrolijk kijken, maakt een verschil.

Maak jij (graag) oogcontact? En hoe beleef jij het wanneer er weinig/geen oogcontact gemaakt wordt?