Mindstyle

Bekijk het eens van de andere kant!

Posted on by jeeigenik

Heb je dat ook wel eens? Zo’n dag waarin niks goed gaat? Je loopt achter de feiten aan, je bent niet fit, het loopt niet zoals jij gedacht had… Het makkelijkst is dan om daar over te klagen en er gemakkelijk in te blijven hangen. Dit zorgt alleen maar voor meer negativiteit. En daar word je écht niet beter van.

image

Ik ben hier, net als ieder ander, wel eens tegenaan gelopen. In je hoofd heb je een idee van hoe je dag moet lopen, maar soms gaat het anders. Of iemand doet of reageert anders dan je gedacht had. Het is dan zó gemakkelijk om een negatieve gedachte de vrije loop te laten maken. Maar daar ga je je dus niet beter door voelen. Ik kan me dan bozer, onzekerder, geïrriteerder, verdrietiger door voelen. Maar is dat wel zo terecht?
Misschien wel, maar dat hoeft niet! Het is ook niet het einde van de wereld! Schouders eronder en door!

Nou gaat dat gemakkelijker met kleine dingen waar je tegenaan loopt. Maar met een grote tegenslag kan dat veel lastiger zijn. Het is alleen niet onmogelijk! Je moet alleen je denkwijze veranderen (je móet natuurlijk niks, maar het kan een verrijking zijn).
Persoonlijk denk ik dat je hierdoor niet in een slachtofferrol terecht komt, het maakt je krachtiger. En daar word je sterker van.

Iedereen heeft bagage van dingen die je hebt meegemaakt. Hoe je er mee omgaat, dat maakt verschil.
Het leuke is dat je altijd blijft leren. Je leert hoe je ergens mee om moet gaan. Maar je leert ook jezelf beter kennen.

In de tijd dat ik voor de klas heb gestaan, heb ik veel geleerd. Op gebied van werk, maar ook over mezelf. Het ging niet altijd even gemakkelijk. Soms kwam dit door de dynamiek tussen mij en de klas. Mijn karakter speelt natuurlijk ook een grote rol. Ook privé maak je het een en ander mee.
Ik heb op een gegeven moment de tip gekregen om een ommezwaai te maken in m’n denken. En dat heeft wel geholpen om mijn kijk op dingen/momenten te veranderen. En het werkt! Je gaat je daardoor veel beter voelen, omdat je positief tegen iets aan kijkt.

image

Tip wat handig is in een tijd van een dip: benoem/noteer elke dag 3 positieve momenten. Kan zijn van “lekker sporten, het zonnetje schijnt, uitgeslapen” tot “iets voor jezelf doen, uit eten geweest”. Dan merk je dat elke dag wel íets positiefs heeft.
Natuurlijk kun je dit ook doen wanneer je géén dip hebt!

Een voorbeeld van positieve momenten van mij vandaag: heerlijk met Max gezwommen, gezellig samen nog wat gedronken na het zwemmen in het restaurantje, nu tijd om mijn blog te kunnen schrijven. En de dag is nog niet eens voorbij.

Natuurlijk heb ik nog steeds wel eens een baalmoment. Maar dit heeft me wel geholpen om dingen in een ander perspectief te zien. Er zijn altijd wel ergere dingen. En is het wel écht zo erg als dat je denkt? Ik denk dat je er dan wel overheen komt. Als je je er niet te veel druk om maakt, word je probleem/tegenslag minder erg. Dat het niet voor alles geldt, dat is ook zo. Bekijk het positief! Shit happens! Maar geniet vooral van wie je wél bent, wat je wél hebt!

Heb jij andere tips? Herken jij je hier in, of is dit onzin?

(Voor)oordelen

Posted on by jeeigenik

Meningen en oordelen worden vaak gemaakt door 1e indrukken, stereotypes. Meestal ken je zo’n persoon niet echt. Zo ook via social media. Iedereen heeft een mening/oordeel. En dat wordt niet altijd netjes en beschaafd neergezet.

image

Ik kan wel zeggen dat ik dat niet doe. Maar ook ik heb m’n mening/oordeel wel klaar. Niet altijd terecht! Ik ga dan weer ergens vanuit, zonder dat ik iets/alles weet. Mijn mening kan dan wel veranderen. Ik wil dan luisteren en nadenken naar wat een ander zegt. Of iemand eerst beter leren kennen.

O.d.m. zijn er veel vooroordelen over de vluchtelingen. Straks begint dat ook weer octet Zwarte Piet. Er zijn vooroordelen over etnische minderheden, ga zo maar door.

Is het niet beter, gezelliger, socialer om mensen eerst een kans te geven, voordat we weer ons zegje doen? En wat is er mis mee om het genuanceerder te doen?

Vooroordelen over mij
Ik maak het niet veel mee. Althans, ik hoor er niet veel over mezelf. Mensen zullen vast ook een  (negatieve) mening hebben over mij.
Maar om deze, die ik weet/zelf gehoord heb, moet ik wel om lachen:

Vroeger werd vaak tegen mij gezegd: als ik ruzie heb met jou, dan krijg ik zeker de hele (Molukse) wijk achter me aan?
Mijn antwoord: Uhm, nee hoor! Alleen mijn moeder. Ik was namelijk niet vaak te vinden in de wijk. En ik trok niet met m’n leeftijdgenootjes op. Maar men ging er vanuit: jij bent Molukse, dus…

Zo ging ik jaren geleden met collega’s naar het Leids Ontzet. We gingen shoarma eten. Dus vroeg ik aan een collega hoe lamsvlees smaakt. “Wat een boer niet kent, vreet ie niet”, ik ben een boerin! Ik had het nog nooit gegeten. Dat meisje zei toen tegen mij: Ooh, dat mag jij zeker niet eten?
Uhm… jawel hoor, maar ik heb dat nog nooit gedaan. Moslims mogen een  vleessoort niet eten, varkensvlees. Ik mag alles eten, maar dat doe ik niet. Dat arme meisje schaamde zich rot. Ik heb er erg om gelachen.
Maar waarschijnlijk dacht ze: je hebt een kleurtje/je bent van ander komaf, dus…

In m’n 1e jaar van de Pabo had ik een achterstand opgebouwd. Ik moest dus nog veel opdrachten maken en inleveren. Sommige studiegenoten dachten dat het me niks kon schelen. Ik leek er onverschillig over. Dat was zeker niet zo. Tuurlijk deed het me wat. Maar huilen en jammeren, daar los je niks mee op. Ik ga niet in zo’n slachtofferrol zitten. Kon ook niet, want ik deed het zelf.

image

Heb jij wel eens te maken gehad met vooroordelen over jezelf?

Wat kan een mens toch klagen

Posted on by jeeigenik

Het lijkt wel of het nooit goed genoeg is. Het kan altijd meer, beter, of juist niet. Ik doe er met een aantal punten ook in mee.

image

De herfst en winter zijn niet mijn favoriete jaargetijden. Het is te nat, te koud, te vroeg donker, te grauw. Wanneer het zonnetje schijnt, klaag ik minder. Maar ik word er soms wel “naar” van wanneer het grauwig is. Dan heb ik bijv. minder zin om de deur uit te gaan.
In het verkeer heb ik ook niet altijd geduld. Ik houd van snel optrekken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Sommigen geven zo weinig gas, dat ik het idee heb dat ze eerder achteruit rollen dan weg komen. Trap toch die gaspedaal in! Of op de snelweg… Sommigen blijven maar op de 3e baan rijden, terwijl de 2e of zelfs de 1e baan vrij is. Verleidelijk om rechts er voorbij te rijden.

Op social media zie je ook dat mensen behoorlijk kunnen klagen. Maar helaas blijft het niet alleen bij klagen. Sommigen gunnen een ander helemal niks. Andere meningen worden vaak ook niet getolereerd. En wat kunnen mensen dan tekeer gaan. Fatsoen is ver te zoeken. Zo ook met inlevingsvermogen. Toch jammer dat de maatschappij zo hard en ook asociaal kan zijn.

Neem nou de vluchtelingen. Deze mensen hebben hun thuis en familie achter moeten laten. Velen komen uit een onveilig land waar oorlog is. Ze kunnen zichzelf niet zijn. Er zullen vast ook wat mensen zijn die wel een veilige plek hebben, maar die een betere toekomst willen. Voor hen is de noodzaak minder groot. Maar wat een verwensingen er van de Nederlanders komen (niet alleen van de autochtone, blanke Nederlanders). Té bizar! Op zich toch begrijpelijk dat mensen op zoek zijn naar beter en meer geluk? Deden de Nederlanders dat na WOII ook niet?
Dat er meer verwacht wordt door groepen vluchtelingen van de Europese landen, naar mijn idee is dat ook niet fair. Er zijn velen die wachten op een woning, of geen baan kunnen krijgen. Maar er is niks mis mee om anderen ook meer te gunnen.

image

We hebben het hier in Nederland echt wel goed. Helaas zijn er wel huishoudens die het écht niet breed hebben. En, wat ik zo lees, zijn er jammer genoeg ook huishoudens die tussen wal en schip zitten. Maar in Nederland zijn veel dingen toch goed geregeld. De zorg is goed, er zijn verschillende uitkeringen voor verschillende situaties. Er zijn verschillende instanties en organisaties die je kunnen helpen.
Stel je voor dat het er níet was… Hoe slecht zou je het dán hebben? Dat er op verkeerde zaken wordt bezuinigd, dat is niet te begrijpen. Daar zijn een hoop mensen niet bij gebaat.

Op dit moment ben ik op zoek naar een leuke, passende baan. Er zijn uitdagende vacatures waar ik op heb gesolliciteerd. Helaas voldoe ik vaak niet voldoende naar hun wensen. Ik heb wel een afgeronde HBO-opleiding. Maar dan niet de goede. Ik krijg dus een WW-uitkering. Hoe fijn is dat! We kunnen onze vaste lasten betalen. Wel moeten we beter en meer letten op wat we uitgeven. Maar je zal het maar niet hebben… Dan wordt het toch een stuk lastiger om rond te komen, als dat überhaupt wel gaat lukken.

Blij zijn met wat je hebt, dat kan geen kwaad! En een ander iets gunnen, ook niet!

image

Eén glimlach kan er duizend aansteken

Posted on by jeeigenik

Hoe aanstekelijk is het als iemand lacht? Hoe voel jij je als je moet (glim)lachen. De wereld ziet er dan toch een stuk vrolijker en vriendelijker uit. En daar kun jij je bijdrage aan geven. 

726b25bf84e6d9eaed756d113aaa8a8f

Men zegt dat lachen gezond is. Lachen zorgt er voor dat je je goed en vrolijk voelt. Lachen met elkaar verbindt. Ik laat uitlachen wel even achterwege, want dat is niet positief voor iedereen.

Lachen gaat wel een stuk gemakkelijker wanneer je goed in vel zit. Wanneer je verdrietig of boos bent, overheersen andere emoties jouw gevoel. In je eentje lachen doe je ook niet altijd, tenzij je een binnenpretje hebt.

Waar ik eigenlijk naar toe wil gaan, is het lachen naar vreemden. Hoe vaak is het niet dat je op straat loopt en je loopt iemand tegemoet. Met sommigen heb je oogcontact, maar velen kijken weg of naar de grond. Je hebt vriendelijke mensen. Al kom je ook mensen tegen die onzeker overkomen, of arrogant of boos lijken.

Ik zoek graag oogcontact. Wanneer ik iemand voorbij loop, kijk ik diegene graag aan. Dan zeg ik ook gedag. Héb je oogcontact, dan kun je die persoon ook toelachen. Ik word er vrolijk van wanneer iemand teruglacht. De mensen die je niet aankijken, naar je lachen of je gedag zeggen, daar krijg je geen warm gevoel bij. Jammer eigenlijk, want een lach en een groet kost niet veel tijd. Maar het maakt het wel aangenamer.

dc203b14c522265967093ff01d343de3

Ik weet nog van vroeger dat mijn moeder voorbijgangers groette. Zeker de oudere mensen. Dat is netjes en beleefd. Binnen de Molukse cultuur is respect naar ouderen belangrijk. Dat heb ik wel van haar overgenomen. Zo heb ik ook geleerd om andere Molukkers te groeten, of je ze nou kent of niet. Ik doe dat ook nog steeds. Misschien is dat ook wel een van de redenen dat ik graag voorbijgangers groet en toch een kort contact met ze maak.

Lach en/of groet jij (naar) vreemden wanneer je ergens bent of loopt?

Probeer eens bewust in het voorbijgaan naar iemand te lachen en/of ze te groeten. Het kan jou een goed gevoel opleveren, maar ook voor de ander (voor wie het ook een verrassing kan zijn). Je wordt er in ieder geval niet slechter van! 

20160109_001021

Count your blessings

Posted on by jeeigenik

0af68359700d52b15680cb2ef90991d2

Het is alweer bijna zover… Het afgelopen jaar wordt bijna afgesloten, het nieuwe jaar gaat bijna van start. Ik neem dan ook tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar. Maar vooral ben ik nu ook nieuwsgierig naar wat er komen gaat. 

Terugblik om trots op te zijn – Het plaatje hierboven: de goede dingen in het leven! Zo’n jaar gaat altijd erg snel, vind ik zelf. Nu helemaal: m’n eerste jaar als moeder. En voor het eerst in-between-jobs (vind ik grappig klinken. Klinkt beter dan: zonder baan).

Trots ben ik zeker als het gaat om m’n zoontje. Max is zo’n leuk en vrolijk ventje. Ik word al helemaal blij als ik ‘m zie spelen, lachen, eten, hoor kletsen. Ook ben ik dan trots op en blij met m’n vriend. Wat is hij leuk met Max. En wat een steun is hij. We zijn een team. Heus gaat het niet altijd vlekkenloos, maar dat is nergens zo. We hebben het wel goed met z’n drietjes.

En dan de ommekeer in m’n werkleven… Spannend om ergens nieuw op in te gaan. Maar het is leuk om een nieuwe weg in te gaan. Ik ben ook geen uitzondering. Velen zullen wel eens op het punt staan een nieuw pad te bewandelen. Het is aan jezelf om er wat van te maken.

Trots ben ik ook op de familie en vrienden om me heen. Hoe fijn is het dat je leuke, maar ook minder leuke, momenten met elkaar kan delen. De kerstdagen heerlijk bij je familie zijn en genieten van de gezelligheid. Iets wat niet altijd voor iedereen vanzelfsprekend is.

Count your blessings… iets waar ik eerder ook al over schreef. Ik kan dan beter gewoon blij zijn met de clichés zoals goede gezondheid, de mensen die me dierbaar zijn. De materiële dingen zijn toch minder belangrijk.

2016 – Wat gaat het nieuwe jaar ons dan brengen? Ik hoop op veel leuke, gezellige momenten met de mensen om wie ik geef. Dat het in goede gezondheid gebeurt. Nieuwe ontwikkelingen met Max natuurlijk; lopen, écht praten, ondeugende streken. Dat betekent voor ons als ouders ook nieuwe ervaringen. Zal vast niet altijd gaan zoals gedacht.

Natuurlijk een nieuwe baan, waar ik voldoening uit kan halen. Het zorgt er ook voor dat ik nieuwe mensen ga leren kennen. Ook erg leuk!

Vrijwilligerswerk… Ik heb m’n trainingen gehad. Nu hoop ik in het nieuwe jaar een maatje te kunnen zijn van iemand. Kan ik wat gaan betekenen voor iemand. Tenslotte is het ook goed om je bezig te houden met je medemens.

Waar kijk jij met een goed gevoel op terug? En waar kijk je naar uit voor het nieuwe jaar? 

 

Kijk naar jezelf!

Posted on by jeeigenik

6a2e38613cadedbc9f4db4f298e20c81

De tekst in het bovenstaande plaatje is waarschijnlijk iets wat je tegen iemand zou zeggen. Ik denk dat iedereen wel een persoon kent, tegen wie hij/zij dit zou kunnen zeggen. Maar zeg je dit ook wel eens tegen jezelf? 

Natuurlijk zul je wel een aantal positieve punten van jezelf weten. En misschien benoem je die ook wel. Ik betrap mezelf er wel op (en zie het ook wel bij anderen) dat ik liever niet te veel hardop kijk naar de positieve kenmerken/vaardigheden. Ik vind het dan al snel zo arrogant. Terwijl die zelfverzekerdheid gewoon prima is.

Positief zijn over jezelf moet ook bijvoorbeeld bij het solliciteren. Maar ik vind het gemakkelijker te kijken naar wat mij minder goed lukt. Ik ben ook bezig geweest met bewust na te denken over mezelf  (zodat ik weet welke nieuwe richting ik op wil). Dan kijk ik ook naar mijn goede punten. Soms lijkt het er alleen op dat je meer van jezelf vraagt. Wat je al hebt en kan lijkt dan niet genoeg.

Op de school waar ik heb gewerkt wordt bij het afscheid van groep 8 ook bewust tegen de kinderen gezegd: “Je mag zijn wie je bent. Je bent goed genoeg zoals je bent!” Mooi toch!

En gek genoeg zou je dit makkelijk zeggen tegen een ander. Terwijl je voor jezelf strenger bent en de lat heel (soms ook te veel) hoog legt.

Ben jij je goed bewust van je eigen kwaliteiten? En gun je jezelf af en toe ook een eigen schouderklopje? Of vind je dat het altijd beter een meer moet? 

 

Tijd voor jezelf – noodzaak of niet nodig?

Posted on by jeeigenik

Wanneer je jong bent en je bijvoorbeeld nog op de middelbare school zit, denk je het hartstikke druk te hebben. Ik kijk er dan lachend op terug. Met een terugblik van “als ik later groot ben…” kan ik zeggen dat het nog veel drukker is met meer verantwoordelijkheden. Dat kun je vast niet ontkennen. 

2068ef06e121c50b6f1b186770caf1af

Het is maar goed ook dat je niet in de toekomst kan kijken. Het komt zoals het komt. Maar met een baan, relatie, eigen huishouden en m’n vaste lasten, heb ik gemerkt dat je vrije tijd kostbaar is. En nu met ons zoontje erbij zijn mijn prioriteiten wel veranderd.

De tijd om spontaan iets leuks te gaan doen, die tijd is heel schaars. Maar ik vind het wel belangrijk om zo af en toe even tijd voor mezelf vrij te maken en met vriendinnen af te spreken. Dan ligt de focus even bij mezelf. Gezellig bijkletsen over wat me bezig houdt. Natuurlijk gaat het ook over opvoeden e.d. En wanneer ik dan thuis ben, ben ik er ook helemaal weer voor m’n gezin.

Soms vind ik dat ik te weinig tijd heb voor mezelf. Zeker in de periode dat Max vaak wakker werd ’s avonds. Maar aan de andere kant wil ik ook niet te veel van Max missen. Een dag met Max gaat zo snel voorbij. Wanneer hij in z’n bedje ligt, vind ik dat toch weer jammer… De dag is om. Ik kan heel blij worden van het feit dat hij heerlijk aan het spelen is. Of dat we lekker knuffelen samen een gezellig kletsen.

Heel af en toe hebben m’n vriend en ik een avondje zonder Max. Dan hebben we een gezellig avondje met vrienden en is Max uit logeren. Ik heb dan geen moeite om hem achter te laten. Hij komt toch weer thuis. Maar als hij uit logeren is, kan ik de volgende dag al haast niet wachten om hem op te halen. Uitslapen doen we niet, maar we kunnen wel alles relaxt doen. Voor mij is het dan toch wel zo dat ik graag m’n kleine bink snel op wil halen. Tenslotte is het een nieuwe dag en wil ik die graag ook met Max doorbrengen. En m’n vriend heeft dan ook weer quality time voor zichzelf.

Zelf denk ik dat je het wel nodig hebt; tijd voor jezelf. Dan kun je de andere dingen beter hebben. Je bent niet alleen een ouder. Je bent iemands partner, maar ook jezelf. Maar er zullen ook mensen zijn die daar minder behoefte aan hebben. Zolang je de dingen maar doet waar je achter staat!

f9d558620b46fa23caebf65d34b9bafb

Hoe kijk jij er tegenaan? Vind je tijd voor jezelf belangrijk? Maak je er ook tijd voor? 

Iets goeds doen voor een ander – vrijwilligerswerk

Posted on by jeeigenik

Poging 2 van deze post… De westerse maatschappij is een maatschappij wat constant overuren draait. We moeten heel veel van onszelf en daarnaast willen anderen ook heel veel van ons. Gezin, werk, sociaal leven, tijd voor jezelf… Allemaal onderdeel van ons eigen drukke bestaan. Goed en veel moeten en kunnen, hoort erbij. We zijn constant in beweging.

In mijn eigen ontdekkingstocht naar een nieuwe baan heb ik nu meer tijd. En zo heb ik me een tijd geleden ingeschreven bij een vrijwilligersorganisatie in mijn eigen woonplaats.

20151204_010401

Humanitas: Jeugdsupport – Ik heb gekozen voor Jeugdsupport. De vrijwilligersorganisatie is Humanitas. Jeugdsupport zet maatjes in voor jongeren 12-25 jaar die te maken hebben (gehad) met Jeugdzorg. Als maatje ben je er voor de jongere. Je hebt geen hulpverlener, maar je bent iemand met wie de jongere bijv. leuke dingen kan ondernemen. Je bent een luisterend oor wanneer het nodig is en je kunt de jongere helpen in hun persoonlijke ontwikkeling. Gemiddeld ben je voor een jaar een maatje van iemand.

20151204_010313

Mijn motivatie – Ik wil graag iets voor een ander betekenen. En hopelijk ben ik van toegevoegde voor een jongere dat hij/zij als persoon groeit en/of iets van mij kan leren wat eerst niet lukte. Als je eigen sociale netwerk groot is, heb je genoeg mensen om je heen bij wie je terecht kunt. Dit geldt niet voor iedereen. Hoe mooi kan het zijn dat ik daar wat in kan betekenen. De doelgroep spreekt mij sowieso wel aan, al tijdens mijn studietijd. Op deze manier kan ik ook kijken of mijn interesse echt zo groot is om naar een baan te kijken met deze doelgroep  (en hun strubbelingen).

Trainingen en koppeling – Voordat je wordt gekoppeld aan een jongere, zijn er 3 trainingsmomenten waarin je wordt voorbereid om maatje te zijn van een jongere. Daarna gaat de coördinator kijken welke jongere ze bij mij vindt passen. Er vindt een kennismakingsgesprek plaats om te kijken of het klikt tussen de jongere en mij. Wanneer we matchen, zijn we aan elkaar gekoppeld. Dan spreek je een keer in de week af.

Ik heb er veel zin in. Het lijkt me wel spannend, want je kent elkaar niet. Maar voor de jongere zal het minstens net zo spannend zijn. Het zal in het begin aftasten zijn, maar daar komt wel goed. Ik haal hier zeker voldoening uit, omdat ik nuttig bezig ben. Ik kan er voor een ander zijn, ook al zal er een tijd overheen gaan voordat je een band hebt opgebouwd. Ook denk ik hier zelf ook wat van te kunnen leren. Dus zal ik ook groeien.

We gaan het zien wat dit gaat brengen. Ik ben benieuwd!

Doe jij aan vrijwilligerswerk? Ja, wat doe je dan? En wat motiveert jou om dat te doen. 

Zou je vrijwilligerswerk willen doen als je dat nog niet doet? Waarom wel/niet?  En wat zou jou motiveren? 

De “reiziger” en de “trekker” – Wat ben jij?

Posted on by jeeigenik

Reis door het leven

Zo ben ik in mijn zoektocht naar een nieuwe, leuke, uitdagende baan bezig met mezelf weer te herontdekken. Hier heb ik hulp bij van mijn jobcoach. We kijken naar de type persoon die ik ben en naar de kenmerken die erbij horen. Wanneer de jobcoach me vertelt over de reiziger en de trekker, herken ik mezelf bij de type persoon die hij omschrijft. Er zijn twee type mensen met ieder zijn/haar kwaliteiten.

De reiziger – De reiziger is iemand die alles (van te voren) goed heeft voorbereid. Overal wordt over nagedacht. De reiziger houdt van vaste structuren, heeft graag alles onder controle en werkt volgens de regels. Er is een doel waar de reiziger naar toe werkt. Perfectionisme past hier goed bij; het moet goed geregeld zijn.

De trekker – De trekker is iemand die niet altijd een duidelijk plan heeft. Er kan nonchalant gereageerd worden en de trekker maakt zich niet snel druk. Wat vandaag niet komt, komt morgen. Als iets niet volgens planning gaat, zal de trekker zich er niet meteen druk over maken. Hij zal zich aanpassen. De trekker is flexibel, niet bang voor het onbekende.

Waar de reiziger zich af kan vragen bij een situatie: “Komt dit wel goed?”, zal de trekker zich niet zo druk maken en denken: “Het komt wel goed!”

Wauw, dacht ik. Ik herkende me hier wel in. Ik ben een trekker, met een aantal karaktereigenschappen van een reiziger. Het denken: “Het komt wel goed!” daar herken ik me heel goed in. Ik maak me niet te snel druk om situaties. Soms wel. Ik kan iets zeker niet leuk vinden, maar om daar over te stressen is niet nodig. Je schiet er weinig mee op. Dat had ik tijdens mijn opleiding als leerkracht basisonderwijs. Het afstuderen duurde behoorlijk lang. Het werd meer een last en lag op een laag pitje. Tuurlijk wist ik dat ik het af moest maken. En tuurlijk is zonde wanneer ik mijn diploma nog niet heb. Het kwam op anderen over alsof ik me er niet in interesseerde. Dat was niet zo. Maar wat moest ik anders… Huilen en mezelf zielig vinden? Nee hoor! Het komt echt wel goed! En het is allemaal ook goed gekomen. Uiteindelijk heb ik het opgepakt en heb ik m’n diploma gehaald. Ik kan me vaak ook prima aanpassen wanneer het niet gaat zoals ik had gedacht. Dan moet ik m’n planning bijstellen en denk ik: volgende keer beter!

Maar ik heb ook trekjes van een reiziger. Er zijn genoeg momenten waar structuur ook voor mij belangrijk is. Ik wil dan ook duidelijkheid hebben. Wanneer we een dagje weg gaan, zorg ik er voor dat ik van te voren alles klaar heb liggen. Ik ben principieel en kan soms moeilijk afwijken van mijn eigen principes. Tijdens mijn bijbaan in de horeca van het zwembad kwam er een klant na 21.00. Hij wilde nog wat bestellen. Ik wilde er niet van afwijken. Hij had de hele avond tijd om wat te kopen. De sluitingstijd was bekend. Ja, dan de volgende keer weer.

De meesten zullen een combi van beiden hebben; ik ook. Wel weet ik dat ik veel meer trekker dan reiziger ben. Dit hangt soms natuurlijk wel af van een situatie. Op verschillende situaties zul je verschillend reageren.

Wat ben jij?

Zo heb ik een leuke conclusie kunnen trekken bij twee vriendinnengroepen. Eén groepje van 6, daar zitten 3 meiden in die leerkracht zijn (mezelf niet meer meegerekend). Ik ben de enige trekker in dit groepje. In een ander vriendinnengroepje van 4 meiden zitten 2 meiden die leerkracht zijn. Alleen zij zijn reiziger. Ik denk dat in het onderwijs meer reizigers zitten dan trekkers. Dan is het toch goed voor mij dat ik weer verder kijk naar een andere baan buiten het onderwijs dat bij mij past.

Kun jij je er in herkennen als leerkracht? Of heb ik het mis? 

Een (groei)proces zonder einddatum: mezelf (beter) leren kennen

Posted on by jeeigenik

self-reflection

Je denkt jezelf goed te kennen (en dat is ook zo). Toch kun je jezelf dan weer verrassen. Dit kan positief en/of negatief zijn. Je kunt hier tegenaan lopen op elk moment van de dag. Sommige situaties lenen zich hiervoor. Bijv. wanneer je in discussie bent met iemand, wanneer je een moeilijk moment meemaakt. Vaak ge
beurt dit onverwachts. Ik heb het nu een aantal keer meegemaakt tijdens een sportmoment. Je bent je dan weer even bewust van wie je bent/waar je voor staat. En dat terwijl je misschien niet had gedacht dat het zo is.

Na de kampioenschappen van Genwakai (Nippon Karatedo Genwakai Nederland) van afgelopen weekend, moest ik hier weer aan denken. 

Tweeëneenhalf jaar geleden ben ik begonnen met karate. Het eerste jaar heb ik niet mee kunnen doen met de kampioenschappen, omdat ik nog de witte band had (je kunt pas meedoen vanaf de blauwe band). Vorig jaar had ik graag meegedaan. Maar wanneer je 31 weken zwanger bent, gaat dat toch niet lukken. Afgelopen zondag heb ik voor het eerst meegedaan aan de karate kampioenschappen. Ik heb er erg naar uit zitten kijken, want ik wil m’n beste beentje voor zetten en wat kunnen laten zien. Omdat ik de blauwe band heb, mag ik alleen meedoen met de kata (een gevecht tegen een denkbeeldige tegenstander). Aan het einde van de ochtend waren we, blauwe band senioren, aan de beurt. Zenuwachtig was ik niet, maar m’n wil om iets goed neer te zetten was er zeker wel.

Tijdens mijn kata heb ik opgemerkt dat ik iets niet goed deed. Wat het was, kon ik niet zeggen. Maar iets klopte niet. Tja, stoppen en het opnieuw doen? Nee, ik heb besloten door te gaan en te doen alsof ik het wel goed deed. Wanneer ik ben, ga ik weer terug naar mijn plek naast de andere karateka’s. En op dat moment kwam bij mij die ingeving waar de fout zat. Op zo’n moment kan ik dan alleen maar boos en vooral teleurgesteld zijn op mezelf. Ik vind dat ik de vorm van de kata zeker wel ken (ook al blijven er genoeg verbeterpunten over waar ik nog aan moet werken). Maar tijdens de uitvoering laat ik wat anders zien. En daar was ik niet blij mee. Ik heb willen laten zien dat ik de kata ken en dat ik heb geluisterd naar de aanwijzingen van de hogere banders tijdens de trainingen.

Perfectionistisch – Ik heb altijd gedacht dat ik niet zo perfectionistisch ben; dat ik snel tevreden ben met alles. In sommige opzichten is dat ook wel zo en kan ik genoegen nemen met iets minder. Maar in de tijd dat ik karate doe ben ik me weer steeds meer bewust dat ik toch zeker ook wel perfectionistisch kan zijn. Hier was ik een aantal jaren ervoor al achter, maar dat is tijdens karate toch zeker wel een aantal keren bevestigd. Als lagere bander zijn je technieken natuurlijk nog lang niet zo goed en mooi als die van een hogere bander. Ik vind daarentegen dat ik het ook al perfect moet kunnen. Stom? Misschien… Maar op deze manier stel ik wel doelen aan mezelf. Ik heb iets om naar toe te werken. Alleen moet ik er wel rekening mee houden dat het veel meer tijd kost dan ik mezelf wil geven.

Fanatiek – Ik kan mezelf ook vaak even voor de gek houden dat ik iets alleen maar voor de lol wil doen. Zeker op gebied van sport. Ik heb dat bij mezelf opgemerkt tijdens een volleybaltoernooi voor leerkrachten waar ik aan mee heb gedaan met m’n collega’s. Het gaat me zeker wel om de lol. Maar als we kunnen scoren en winnen, dan ben ik toch nog veel blijer. Ik doe zeker m’n best om hier aan bij te dragen. En dan ben ik ook duidelijk hoorbaar. Voor de lol… Jaja… Bij karate ben ik de winfactor nog niet tegengekomen. Ik ben bijv. nog niet zover dat ik kumite (gevecht tussen twee tegenstanders) kan doen. Hier gaat het niet om het winnen, maar om het toepassen van de technieken die je hebt geleerd. Maar tijdens de trainingen ben ik wel fanatiek bezig, omdat ik wel wil kunnen laten zien dat ik iets heb geleerd. De aanwijzingen die ik van de hogere banders krijg, neem ik mee om mezelf te kunnen verbeteren. Fanatiek zijn bij karate doe je ook door je (fighting) spirit te laten zien. Dat maakt de uitvoering van je technieken af. Het betekent dat je het laat zien in je houding, maar dat je ook van je laat horen. In het begin moest ik wel die denkbeeldige drempel over. Maar als dat is gelukt, dan ga je er tijdens de training helemaal voor.

(Zelf)reflectie – Tijdens de trainingen en ook na afgelopen kampioenschappen ben ik getriggerd om het de volgende keer weer beter te doen. Je wordt uitgedaagd om steeds weer beter te presteren, goed naar jezelf te kijken. Reflectie en zelfreflectie is hier regelmatig, eigenlijk elke training, aan de orde. Alleen op deze manier kun je jezelf verbeteren en kun je dus beter worden. Op deze manier kun je door examens een hogere band halen.

Perfectionistisch, fanatiek, (zelf)reflectie. Ik kom dit tegen bij karate. Maar dit kan ik natuurlijk goed spiegelen in mijn dagelijks leven.

Het perfectionistisch zijn gebeurt bij verschillende gebeurtenissen, activiteiten, momenten. Van kleine onbenullige dingen zoals het netjes opschrijven van mijn boodschappenlijstje. Wanneer het in mijn ogen niet netjes geschreven is, ben ik soms geneigd om het lijstje opnieuw op te schrijven zonder krassen en met een net handschrift. Als ik een surprise moet knutselen, zal ik er veel tijd in steken om ervoor te zorgen dat het netjes en secuur wordt gemaakt. Ik kan het niet snel in elkaar flansen, zodat het ik snel klaar ben. Ik wil dan wel dat het perfect is (in mijn ogen). En dan nog kan ik veeleisend zijn naar mezelf toe.

Fanatiek kan ik zijn wanneer we iets gaan doen waar ik enthousiast over kan zijn en wat ik goed (lees: perfectionistisch) wil doen. Ik heb het bij mezelf ontdekt bij karate. Ook heb ik bij mezelf gezien tijdens de voetbalwedstrijden in de tijd dat ik heb gevoetbald. Wanneer we scoren, hoor je mijn blijdschap. In het veld, maar wanneer ik niet speel, ook vanaf de zijlijn. Ik heb mijn team graag aangemoedigd en probeer mijn teamgenoten ook op te peppen. Tijdens gezelschapsspellen ben ik ook wel fanatiek. De winfactor is bij mij wel te vinden. Daarmee bedoel ik natuurlijk het wíllen winnen, want daadwerkelijk winnen lukt niet altijd.

(Zelf)reflectie gebeurt zeker bijna dagelijks. Dat kan privé zijn of op werkgebied. En zeker wanneer je te maken hebt met andere personen. Je blikt terug op een handeling wat niet goed heeft uitgepakt. Daardoor weet je wat je de volgende keer anders zou kunnen doen. Soms kom je er achter dat je aanpak juist wel goed heeft gewerkt en dat je dat de volgende keer ook weer toe gaat passen. Je zorgt hiervoor voor je eigen groei, vandaar dat ik het zie als een groeiproces zonder einddatum. Je raakt niet uitgeleerd. Over 20 jaar ben je nog aan het leren. En dus aan het groeien.

Door alledaagse gebeurtenissen kom je steeds meer achter wie je bent, wat wel/niet bij je past en waar je voor staat. Je leert jezelf beter kennen. Het is een proces wat niet ophoudt, maar wat wel vernieuwend kan (blijven) zijn.

Jezelf tegenkomen Loesje

Hoe zit het bij jou?