Bekijk het eens van de andere kant!

Heb je dat ook wel eens? Zo’n dag waarin niks goed gaat? Je loopt achter de feiten aan, je bent niet fit, het loopt niet zoals jij gedacht had… Het makkelijkst is dan om daar over te klagen en er gemakkelijk in te blijven hangen. Dit zorgt alleen maar voor meer negativiteit. En daar word je écht niet beter van.

image

Ik ben hier, net als ieder ander, wel eens tegenaan gelopen. In je hoofd heb je een idee van hoe je dag moet lopen, maar soms gaat het anders. Of iemand doet of reageert anders dan je gedacht had. Het is dan zó gemakkelijk om een negatieve gedachte de vrije loop te laten maken. Maar daar ga je je dus niet beter door voelen. Ik kan me dan bozer, onzekerder, geïrriteerder, verdrietiger door voelen. Maar is dat wel zo terecht?
Misschien wel, maar dat hoeft niet! Het is ook niet het einde van de wereld! Schouders eronder en door!

Nou gaat dat gemakkelijker met kleine dingen waar je tegenaan loopt. Maar met een grote tegenslag kan dat veel lastiger zijn. Het is alleen niet onmogelijk! Je moet alleen je denkwijze veranderen (je móet natuurlijk niks, maar het kan een verrijking zijn).
Persoonlijk denk ik dat je hierdoor niet in een slachtofferrol terecht komt, het maakt je krachtiger. En daar word je sterker van.

Iedereen heeft bagage van dingen die je hebt meegemaakt. Hoe je er mee omgaat, dat maakt verschil.
Het leuke is dat je altijd blijft leren. Je leert hoe je ergens mee om moet gaan. Maar je leert ook jezelf beter kennen.

In de tijd dat ik voor de klas heb gestaan, heb ik veel geleerd. Op gebied van werk, maar ook over mezelf. Het ging niet altijd even gemakkelijk. Soms kwam dit door de dynamiek tussen mij en de klas. Mijn karakter speelt natuurlijk ook een grote rol. Ook privé maak je het een en ander mee.
Ik heb op een gegeven moment de tip gekregen om een ommezwaai te maken in m’n denken. En dat heeft wel geholpen om mijn kijk op dingen/momenten te veranderen. En het werkt! Je gaat je daardoor veel beter voelen, omdat je positief tegen iets aan kijkt.

image

Tip wat handig is in een tijd van een dip: benoem/noteer elke dag 3 positieve momenten. Kan zijn van “lekker sporten, het zonnetje schijnt, uitgeslapen” tot “iets voor jezelf doen, uit eten geweest”. Dan merk je dat elke dag wel íets positiefs heeft.
Natuurlijk kun je dit ook doen wanneer je géén dip hebt!

Een voorbeeld van positieve momenten van mij vandaag: heerlijk met Max gezwommen, gezellig samen nog wat gedronken na het zwemmen in het restaurantje, nu tijd om mijn blog te kunnen schrijven. En de dag is nog niet eens voorbij.

Natuurlijk heb ik nog steeds wel eens een baalmoment. Maar dit heeft me wel geholpen om dingen in een ander perspectief te zien. Er zijn altijd wel ergere dingen. En is het wel écht zo erg als dat je denkt? Ik denk dat je er dan wel overheen komt. Als je je er niet te veel druk om maakt, word je probleem/tegenslag minder erg. Dat het niet voor alles geldt, dat is ook zo. Bekijk het positief! Shit happens! Maar geniet vooral van wie je wél bent, wat je wél hebt!

Heb jij andere tips? Herken jij je hier in, of is dit onzin?

Kijk eens in de poppetjes van m’n ogen

Oogcontact… Iets gewoons en alledaags. En toch geldt dat niet altijd voor iedereen. Sommigen kijken je gewoon aan. Anderen té doordringend waardoor je je ongemakkelijk bij kan voelen. Weer anderen durven níet te kijken, of vluchtig. Het kan ook verschillend zijn per situatie. Wil je iemand overtuigen, verberg je iets, schaam jij je?

image

Eigenlijk kijk ik altijd graag mensen aan. Op die manier laat ik zien dat ik naar iemand luister, dat ik aandacht voor diegene heb. Zeker in een gesprek.

Maar ook wanneer ik iemand passeer, kijk ik iemand graag aan. Dan wel met een vriendelijke, open blik. Dan vind ik het soms wel jammer dat je niet zo’n zelfde blik terug krijgt. Sommigen kijken niet vrolijk/vriendelijk. Jammer, maakt het een stukje gezelliger.

Al moet ik wel toegeven dat ook ik onvriendelijk kan kijken. Zeker tijdens het stappen wat ik vroeger (ja, zo lang geleden is dat al) deed. Vooral naar van die vervelende jongens.
Maar over het algemeen geef ik graag een vriendelijke blik.

Wanneer ik in gesprek ben, vind ik oogcontact erg belangrijk. Zeker wanneer je met meerdere mensen praat. Dan wil ik iedereen aankijken en niet alleen degene die een vraag stelde.
Ik kreeg dat ook een keer te horen in een gesprek. Er werd verteld hoe ik overkwam. Toen werd genoemd, als positief kritisch, dat ik in het gesprek beide andere personen aankeek.

Zelf vind ik dat best irritant dat je soms met een groepje praat en “genegeerd” wordt. Dat, terwijl je wel meedoet in een gesprek. Diegene richt zich dan meer op de “leider” van het gesprek.

Oogcontact maken en ook nog eens vriendelijk/vrolijk kijken, maakt een verschil.

Maak jij (graag) oogcontact? En hoe beleef jij het wanneer er weinig/geen oogcontact gemaakt wordt?

Vacatures… Veel keuze; maar ook de goede?

Bezig zijn met een carrière-switch… Nadenken over wat ik wil, vacatures zoeken, bedenken wat bij me past, bekijken of ik geschikt ben. Maar waar ga ik voor? Een hoop om over na te denken. 

fa2c6d6ed1c5e4ee943a82d39d173088

Coaching – Een ander kunnen coachen lijkt me erg uitdagend en iets waar ik voldoening uit kan halen. Iemand kunnen coachen op sociaal-emotioneel vlak, dat lijkt me fantastisch. Het is mooi als ik een bijdrage kan leveren in de persoonlijke groei van iemand. Of ik het liefst wil werken met kinderen en/of (jong)volwassenen, daar ben ik nog niet uit. Maar hier ben ik zeker wel in geïnteresseerd.

Om dit goed te kunnen doen, is het wel nodig (denk ik zelf) om me hier goed in op te leiden. Dit houdt ook wel in, dat het lastig wordt om hier op te solliciteren wanneer ik geen voltooide opleiding hiervoor heb. En goed… veel coaches werken zelfstandig, ze hebben een eigen praktijk. Is dat wat ík wil?

Sociale sector – De sociale sector trekt me erg. Ik werk graag met mensen. Ook wil ik graag wat voor een ander betekenen. En er zijn zeker wel vacatures te vinden in de sociale sector. Er wordt vaak gevraagd naar opleidingen zoals SPH, maatschappelijke dienstverlening, e.d. Die opleidingen heb ik niet gevolgd. Maar goed, ik heb wel een HBO-opleiding afgerond en werkervaring. En als je helemaal niks probeert, dan weet je zeker dat het niets gaat worden. Het is alleen zo breed, de sociale sector.

Ideaal – Het lijkt me erg leuk en uitdagend dat ik een baan vind in de sociale sector. En dat ik daarnaast kan leren om als coach ook wat te kunnen betekenen in de sociale sector. Ik ben toch meer iemand die in loondienst bij een organisatie werk, i.p.v. een zelfstandige.

Out of the box – Nu ik bezig ben met het zoeken naar wat bij me past en waar ik mijn voldoening uit haal, wil ik m’n ogen toch ook openhouden voor andere functies. Ook kijk ik naar vacatures die verder van mijn opleiding staan en verder weg staan van de sociale sector. Er is genoeg te vinden wat me leuk lijkt, wanneer ik kijk naar de functieomschrijving of de werkzaamheden van zo’n functie.

8ba8ba23c5c41649d489c666dd87b3f4

Werken vs. thuiszitten – Wat ik nu wel merk, is dat ik toch écht behoefte heb aan een leuke, uitdagende baan. Ik zit nu al een tijdje thuis. Ik verveel me ook echt niet. De dagen met Max is genieten. Maar ik ben heen huisvrouw-type. Ik ben toch iemand die ook graag aan het werk wil. Ik ben niet gemaakt om alleen maar thuis te zitten. Nu vind ik het niet zo’n probleem, maar dat komt omdat ik overtuigd ben dat ik straks weer aan het werk ben. En daarnaast wil ik ook mijn financiële bijdrage kunnen leveren in ons huishouden.

Zoektocht – Ik heb wel het idee dat ik steeds beter weet wat ik wil. Maar ik sta ook open voor andere en nieuwe mogelijkheden. Voor ik het weet ben ik weer aan het werk!

Ben jij wel eens werkloos geweest? Ben je ook een keer geswitcht van functie/sector?

En het gaat maar door…

Dat ik graag praat, is algemeen bekend. Maar naast het praten is het in m’n hoofd ook nooit stil. Ik denk altijd wel ergens aan; een herinnering, een gesprek, iets wat nog moet gebeuren, serieuze onderwerpen, iets grappigs…

Wanneer ik iemand vertel dat ik als klein kind verlegen was, gelooft men mij vaak niet. En toch is het zo! Als kleuter was ik stil in de klas. Daar kwam verandering vanaf groep 3. Toen kwam ik los. En dat is nooit meer anders geweest.

Ik praat graag. Luchtige, grappige onderwerpen of iets serieus… Net hoe de situatie is. Ook laat ik de ander praten. Ik hoef niet alleen mezelf te horen. Ik ben open en vertel gemakkelijk iets over mezelf. Maar ik ben ook geïnteresseerd in de ander.

Een dialoog is zoveel leuker dan een monoloog

Het gebeurt wel eens dat ik in m’n hoofd al verder ben in een gesprek dan daadwerkelijk het geval. Dan denk ik dat ik het al hardop heb gezegd, al blijkt dan van niet.

Getekende-gedachten-300x222

Waar ik ook ben, mijn hoofd is altijd aan het denken. Toen ik nog voor de klas stond, was zondagavond in bed altijd het moment dat ik de nieuwe werkweek doornam. Lessen die gegeven moesten worden, gesprekken met kinderen en/of collega’s. Soms was het lastig in slaap komen. Niet van het piekeren, maar dan was er rust en tijd om goed en bewust na te denken.

Ik denk vooruit, maar herinneringen komen ook langs. Soms de minder leuke, maar vaak genoeg iets leuks. Dan ben je gewoon weer aan het genieten.

Zo ben ik 5,5 jaar geleden met m’n moeder naar Ambon geweest. Wow… Dat was thuis komen. Een heel bijzonder en fijn gevoel. 3 weken zijn we daar geweest. Toen ik weer thuis was in Nederland, had ik het gevoel dat ik lichamelijk wel in Nederland was. Maar geestelijk, met m’n hart, was ik nog op Ambon. Dat was wel apart. Het heeft ook zo’n 2 maanden geduurd voor het gevoel minderde.

loesje+en+gedachten

Of er momenten zijn dat ik niet of minder denk? Ja, die zijn er wel. Dat is wanneer ik tv aan het kijken ben. Dan gaat er een knop om en is het wat rustiger. Ik heb dan afleiding. En dat kan heerlijk zijn. Alhoewel ik met sommige programma’s juíst ga nadenken. Maar daar kan ik het dan weer met anderen over hebben.

Praat jij graag? En ken jij dat ook, dat alles in je hoofd doorgaat? 

Wat ik niet heb geweten en waar ik geen rekening mee heb gehouden

Zwangerschap en bevalling… Het is alweer een tijd geleden. Zo nu en dan komen er herinneringen weer naar boven. Tijdens mijn zwangerschap heb ik van te voren niet altijd alles geweten. Dan is het toch fijn om het geweten te hebben. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen! Hier een aantal dingen…

Zwanger fun3

Oma-onderbroeken – Tijdens mijn zwangerschap heb ik me bezig gehouden met een lijst van spullen die ik moest hebben voor wanneer de baby er was.  Ik ben keurig op tijd gaan shoppen met een vriendin. M’n vluchtkoffer had ik bijna helemaal ingepakt met wat nodig zou zijn. Maar er is mij niet verteld dat ik oma-onderbroeken moest aanschaffen. Dat staat ook nergens. M’n vriend moest na de geboorte van ons zoontje nog van die joekels halen, in opdracht van de kraamhulp.

En waarom oma-onderbroeken? Na de bevalling heb je nog wat bloedverlies. En daar gaat een klein inlegkruisje je niet goed genoeg bij helpen. Nee, die oma-onderbroeken zijn nodig om de megamaandverband op z’n plek te houden. Een string of een boxertje die tot aan je heupen reikt, is dan echt niet genoeg. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn oma-onderbroeken!

Borsten – Dat je borsten gaan groeien, dat wist ik wel. Maar gek genoeg heb ik dat bij mezelf niet gezien. Dat m’n bh’s niet lekker zaten en ik dus nieuwe moest kopen; er ging geen belletje rinkelen. Ik dacht dat ze later wel wat meer zouden groeien. Ik heb toen ook grotere bh’s in m’n handen gehad. Maar de verkoopster gaf aan dat degene die ik wilde kopen écht te klein waren. De cup B en C kon ik terughangen; mevrouw kwam aanzetten met D en E. Ik ging toch nog verbaasd de winkel uit. Té komisch eigenlijk.

Ik had het zelf pas in de gaten, toen ik voor een cursus op m’n werk gefilmd werd. Ik zag mezelf en toen zag ik pas wat anderen weken ervoor al zagen. Ze waren groot!

Na de geboorte van Max werd de formaat van m’n borsten eindelijk weer normaal, nadat ik niet meer hoefde te kolven. Hoppa…! Hello, gewone bh’s! Maar er is me niet verteld dat ze toch minder stevig zijn. Ze voelen anders aan. En dat komt niet meer goed. Dan mag ik blij zijn dat ik van nature geen joekels heb.

Haar – Ik heb altijd gehoord dat vrouwen een voller bos met haar kregen tijdens hun zwangerschap. Zo was ik dus benieuwd hoe mijn bos met haar er uit zou zien. Nou, mooi prut was dat! Mijn haar viel enorm uit. Dat duurde tot zo’n 5 maanden na de bevalling. Een voller bos met haar… Ja, dat kon ik uit mijn borstel halen. Ik heb zelfs nog getwijfeld om het te laten controleren bij de huisarts. Niet gedaan overigens.

Zo’n half jaar na de bevalling heb ik van die kleine, korte plukjes haar gekregen die gaan groeien. Wanneer ik mijn haar vast heb, steken die haartjes uit. Het is helaas niet plat te krijgen. Ziet er niet uit!

Klunzigheid  – Ik had wel gehoord van zwangerschapsdementie. Maar dat je ook klunzig kan zijn, dat heb ik helaas zelf moeten ondervinden. Zo ben ik een keer, voordat ik naar mijn werk ging, de autosleutel verloren. Ik was zeker al zo’n 6 à  7 maanden zwanger (denk ik). Overal gezocht, binnen en buiten, maar sleutels niet gevonden. M’n vriend heb ik een aantal keren huilend opgebeld. Alles zat me daarna namelijk tegen. Uiteindelijk 2 uur later op werk aangekomen, m.b.v. het openbaar vervoer en voor mijn gevoel liters zitten janken. ’s Avonds vond mijn vriend de sleutel onder de auto. Gelukkig maar! Mij lukte het niet meer om onder de auto te kijken. Maar wat een gestres en gedoe was dat, zeg! Ik was de hele dag van slag. Nu kan ik er om lachen, maar op dat moment dacht ik dat de wereld verging. En zo waren er nog wel wat meer kleine dingetjes.

Kwaaltjes – Dat je last krijgt van verschillende kwaaltjes, had ik al gehoord. Kende ik het niet, dan googelde ik het wel. Maar dat sommige kwaaltjes meteen na de bevalling weg zijn, dat wist ik niet. Hoe fijn was dat! Ik kon weer normaal liggen en draaien in bed. Ik voelde me gelijk 40 jaar jonger. Heel fijn! Wel is het goed om niet alles te googlen. Je wordt niet altijd gerustgesteld door je zoekresultaten.

Clichés – Tijdens je zwangerschap kom je aan. Je krijgt een dikke buik, je kunt last hebben van je emoties. Zelf ging ik ervan uit dat ik flink groot zou worden. Ik ben altijd al wat steviger geweest, dus ik dacht dat die kilo’s er wel aan zouden vliegen. Niets is minder waar. Ik kwam eerst haast niks aan. Ik ging daardoor twijfelen, omdat ik las dat sommigen in de eerste 8 weken al een aantal kilo’s was aangekomen. Ik ben maar 8 kg aangekomen en met 37 weken kwam Max. Gek genoeg had ik ook niet veel trek om te snacken. Ik zat al heel snel vol. Ik heb nog nooit zo weinig gesnoept en gesnaaid als tijdens m’n zwangerschap.

Emoties… Van nature ben ik al een emotioneel persoon. Ik kan al meejanken bij het programma “Spoorloos”. Temperament bezit ik van mezelf al. Het is niet erger of meer geworden. Dat heb ik toch regelmatig gecheckt bij m’n vriend.

Nesteldrang… Nooit gehad! Ik denk dat het ook niet was gekomen in de laatste 3 weken van m’n zwangerschap (als ik nog niet bevallen was).

felicitatiekaart-zwanger-grappig

Maar het grootste “ding” waar ik geen rekening mee heb gehouden, is dat ik eerder zou kunnen bevallen dan de 40 weken zwangerschap. En met precies 37 weken zwangerschap werd ons zoontje geboren. Dat was helemaal goed gekomen, ondanks dat ik me nog moest inlezen over de bevalling. Ik wilde me voorbereiden tijdens mijn verlof. Maar daar is het nooit meer van gekomen. 

Wat wist jij van te voren niet? Waar heb jij je niet op kunnen voorbereiden?

Eén glimlach kan er duizend aansteken

Hoe aanstekelijk is het als iemand lacht? Hoe voel jij je als je moet (glim)lachen. De wereld ziet er dan toch een stuk vrolijker en vriendelijker uit. En daar kun jij je bijdrage aan geven. 

726b25bf84e6d9eaed756d113aaa8a8f

Men zegt dat lachen gezond is. Lachen zorgt er voor dat je je goed en vrolijk voelt. Lachen met elkaar verbindt. Ik laat uitlachen wel even achterwege, want dat is niet positief voor iedereen.

Lachen gaat wel een stuk gemakkelijker wanneer je goed in vel zit. Wanneer je verdrietig of boos bent, overheersen andere emoties jouw gevoel. In je eentje lachen doe je ook niet altijd, tenzij je een binnenpretje hebt.

Waar ik eigenlijk naar toe wil gaan, is het lachen naar vreemden. Hoe vaak is het niet dat je op straat loopt en je loopt iemand tegemoet. Met sommigen heb je oogcontact, maar velen kijken weg of naar de grond. Je hebt vriendelijke mensen. Al kom je ook mensen tegen die onzeker overkomen, of arrogant of boos lijken.

Ik zoek graag oogcontact. Wanneer ik iemand voorbij loop, kijk ik diegene graag aan. Dan zeg ik ook gedag. Héb je oogcontact, dan kun je die persoon ook toelachen. Ik word er vrolijk van wanneer iemand teruglacht. De mensen die je niet aankijken, naar je lachen of je gedag zeggen, daar krijg je geen warm gevoel bij. Jammer eigenlijk, want een lach en een groet kost niet veel tijd. Maar het maakt het wel aangenamer.

dc203b14c522265967093ff01d343de3

Ik weet nog van vroeger dat mijn moeder voorbijgangers groette. Zeker de oudere mensen. Dat is netjes en beleefd. Binnen de Molukse cultuur is respect naar ouderen belangrijk. Dat heb ik wel van haar overgenomen. Zo heb ik ook geleerd om andere Molukkers te groeten, of je ze nou kent of niet. Ik doe dat ook nog steeds. Misschien is dat ook wel een van de redenen dat ik graag voorbijgangers groet en toch een kort contact met ze maak.

Lach en/of groet jij (naar) vreemden wanneer je ergens bent of loopt?

Probeer eens bewust in het voorbijgaan naar iemand te lachen en/of ze te groeten. Het kan jou een goed gevoel opleveren, maar ook voor de ander (voor wie het ook een verrassing kan zijn). Je wordt er in ieder geval niet slechter van! 

20160109_001021

“Carriëre”richting

De reis naar een nieuwe baan is nog volop bezig… Nadenken over nieuwe mogelijkheden motiveert me, maar het is ook nog wel spannend. Ga ik wel de goede keuze maken? Kan ik het wel? Ben ik er geschikt voor? Gezonde twijfel en onzekerheid. Ik ben toch uit mijn “comfortzone” gestapt. 

 

Mijn uitgangspunt – Wat voor mij centraal staat, is dat ik wat wil betekenen voor een ander. Ervoor kunnen zorgen dat ik iemand kan helpen in zijn/haar (persoonlijke) groei, lijkt me mooi en dankbaar om te kunnen doen. Als ik iets kan bereiken waar een ander wat aan heeft, dan haal ik daar ook mijn voldoening uit.

Een baan waar ik voldoening uit kan halen, that’s my goal!

Welke richting? – Ik heb een jobcoach die me helpt in de zoektocht naar een nieuwe richting. Zelf heb ik natuurlijk ook al na zitten denken over wat leuk zou kunnen zijn. Ik sta overal open voor, maar het moet wel bij me passen. Ik moet er blij van worden dat ik die ene baan heb. Dat betekent, zoals ik al eerder heb geschreven, dat ik er voldoening uit moet kunnen halen. En ik moet mijn verantwoordelijkheidsgevoel er ook in kwijt kunnen.

Ik heb gedacht aan een baan waarbij je ook echt klaar bent, wanneer je de deur van je werkplek uit loopt. Maar zijn die banen er wel? Ik denk dat je altijd wel werk te doen hebt, na je werktijd. Hangt natuurlijk af van je richting en functie die je kiest. Wanneer ik in de supermarkt zou werken, dan ben ik ook echt klaar als ik naar huis ga. Maar daar liggen mijn ambities niet.

En iets van een kantoorbaan lijkt me ook niks. Dat komt vooral omdat ik geen idee heb hoe zo’n dag zich vult. Heb er totaal geen ervaring in.

58317442ef7eb009d3d0a258ef4f4096

Wat dan wel? – Wat mij altijd heeft aangetrokken, is de sociale sector. Ik werk toch graag met mensen. Of het nou kinderen, jongeren of volwassenen zijn. Ik denk dat ik daar toch echt mijn voldoening uit haal. Hier kan ik ook echt iets betekenen voor een ander. Hoe mooi is dat!

Ok! Werken met mensen. Nee, de zorg is dan weer niet iets voor mij. Ik ben geen verzorgend type. Je zult denken: maar je moet toch ook zorgen voor je kind? Ja, dat klopt. Maar dat is eigen. Het verzorgen van een ander, laat ik graag aan iemand anders over. Als er nood aan de man is, dan doe ik het wel. Maar om er mijn werk van te maken, dat niet.

Coaching – Ik denk nu richting de kant van coaching. Maar dat is nog best breed. Zelf denk ik aan persoonlijke coaching op sociaal-emotioneel gebied. Wanneer iemand vastloopt, dat ik degene daarin kan ondersteunen om verder te kunnen groeien.

Tegenwoordig heb je ook bijvoorbeeld Lifestyle Coaches. Maar daar ben ik niet geschikt voor. Dan help je ze ook met een gezondere levensstijl. Hmm… ik, als iemand die van snacken houd, zou daar niet de goede persoon voor zijn. Daar liggen mijn interesses ook niet.

Nee, persoonlijke coaching lijkt me mooi. Maar ik vind het nog wel een beetje vaag klinken: coaching. Het is iets wat je nu steeds meer hoort. Ik ben dus ook bezig me te verdiepen in wat er allemaal is. Je hebt kindercoach, pubercoach, gezinscoach, ouderencoach… Iets waar ik meer over te weten wil komen. Lang leve google.

Het grappige is wel dat het me steeds meer ook opvalt wanneer ik naar bepaalde programma’s kijk. Ik keek laatst ergens naar en daar kwam een gezinscoach in voor. Zij hielp een moeder en dochter om weer een betere band met elkaar te krijgen. Nou, dat is toch een mooi doel als dat gehaald wordt. Daar worden die mensen blij van, maar daar zou ik ook blij van worden.

Ik houd mijn oren en ogen open! Met de jobcoach kom ik ook steeds meer een kant op. Via internet kom ik ook veel te weten. Een nieuwe uitdaging komt steeds meer in zicht!

f88296ec0eb9c913a97cbc6e9cfc25f0

Stilletjes het nieuwe jaar in gaan

Ziek, zwak en misselijk… Er is altijd wel een moment in het jaar dat je niet fit bent. Heel vervelend, maar geen wereldramp. Lang leve de paracetamol en gaan met die banaan. 

d4c004cff7d134fb73b2828c5513b8db

Ik moet zeggen dat het “niet fit zijn” anders is met Max erbij. Je moet dan toch door, want het kleine mannetje is afhankelijk van jou. Gelukkig doet m’n vriend veel wanneer hij thuis is. Dat komt dan wel goed uit. Kun je toch wat meer uitzieken.

Voor de kerstvakantie al niet fit en verkouden. Daar ga ik niet dood van, dus gewoon doorgaan. Helaas kwam m’n kriebelhoest er ook bij. En als iets vervelend is, is dat ’t wel. Maar goed, veel thee met honing, keelsnoepjes en drop kunnen het allemaal verlichten. Al heb ik op een gegeven moment een recept gevraagd voor codeïne.

En toen ben ik m’n stem kwijtgeraakt. Nou ja, dan maar fluisteren. Zal vanzelf wel beter worden. De feestdagen en het weekend zaten er tussen. Maar 5 dagen m’n stem kwijt zijn, is vervelend genoeg. Tijdens mijn bezoek aan de huisarts heb ik te horen gekregen dat ik 2 dagen verplicht een praatverbod heb. En dat moet ik serieus nemen. Dat doe ik dan ook. Ik wil graag gewoon kunnen praten, dat doe ik namelijk heel graag. Maar mijn stembanden zijn enorm geïrriteerd. Een of ander virusje. Dit moet ik gewoon uitzingen. Op sommige dagen ook wat koorts. Soms zit het mee, nu even tegen.

Helaas is een praatverbod van 2 dagen niet genoeg. Ik ben nog steeds m’n stem kwijt. En geheel vrijwillig praat ik zo weinig mogelijk. Wel erg jammer, omdat ik erg veel tegen Max praat. En nu kan dat niet.

Om toch m’n stem zo min mogelijk te belasten, gebruik ik m’n mobiel om het een en ander te typen. Via app of notities communiceer ik met m’n vriend. Als ik met m’n moeder praat, schrijf ik het even op. En gisteren heb ik nog een handige app gevonden die zegt wat ik intyp. Grappig, maar zeker nuttig.

Ach… Voor ik het weet, kan ik gewoon weer op m’n praatstoel zitten. En denkt mijn vriend met weemoed terug aan die heerlijke, rustige, stille periode dat ik niet veel praatte.

Wanneer vind jij het vervelend om ziek te zijn? Waar heb je liever geen last van?

Goede voornemens

Het nieuwe kalenderjaar is gestart. Dan is men vaak gemotiveerd om goede voornemens te hebben en uit te voeren. Die worden aan het einde van het vorig jaar vaak al bedacht, om 1 januari te kunnen starten. 

1f2fa66388789cb0b13f9fe6805b3b84

Mijn goede voornemens – Daar kan ik heel kort over zijn. Ik heb ze niet. Ik doe er niet aan mee. Vroeger bedacht ik ze, maar al snel deed ik er niks mee. Daar hield ik me niet aan.

Ik hoef niet te stoppen met roken, want dat doe ik niet. Vaker een drankje laten staan is ook niet nodig. Ik drink voornamelijk thee of frisdrank. Afvallen hoeft ook niet, al vind ik het niet erg als er nog wat af gaat. Maar ik ben tevreden met m’n gewicht. M’n zwangerschap heeft een hoop goeds gedaan, ik weeg lichter dan voor m’n zwangerschap. En ik doe er niks voor.

Doelen om naar toe te werken – Om ergens naar toe te werken hoeft niet te starten op 1 januari. En doelen heb ik altijd wel. Kleintjes en grote.

Kleine doelen zijn voor mij de dingen aan mezelf waar ik aan zou kunnen werken. Bijvoorbeeld het oefenen van mijn “elevator pitch”. Voor de spiegel oefenen is toch wat anders dan daadwerkelijk op iemand af stappen en jezelf goed neer te zetten.

Een groot doel is een nieuwe baan. Een leuke, uitdagende baan die ik met veel plezier kan doen. Daar wordt natuurlijk al aan gewerkt.

En verder… Ach, dat komt vanzelf. Wie weet heb ik aan het einde van dit jaar toch voornemens waar ik in het volgende jaar aan wil werken.

b226ba85d89f5b75101feed9730c7c90

Hebben jullie goede voornemens? En lukt het ook met de uitvoering ervan? 

Count your blessings

0af68359700d52b15680cb2ef90991d2

Het is alweer bijna zover… Het afgelopen jaar wordt bijna afgesloten, het nieuwe jaar gaat bijna van start. Ik neem dan ook tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar. Maar vooral ben ik nu ook nieuwsgierig naar wat er komen gaat. 

Terugblik om trots op te zijn – Het plaatje hierboven: de goede dingen in het leven! Zo’n jaar gaat altijd erg snel, vind ik zelf. Nu helemaal: m’n eerste jaar als moeder. En voor het eerst in-between-jobs (vind ik grappig klinken. Klinkt beter dan: zonder baan).

Trots ben ik zeker als het gaat om m’n zoontje. Max is zo’n leuk en vrolijk ventje. Ik word al helemaal blij als ik ‘m zie spelen, lachen, eten, hoor kletsen. Ook ben ik dan trots op en blij met m’n vriend. Wat is hij leuk met Max. En wat een steun is hij. We zijn een team. Heus gaat het niet altijd vlekkenloos, maar dat is nergens zo. We hebben het wel goed met z’n drietjes.

En dan de ommekeer in m’n werkleven… Spannend om ergens nieuw op in te gaan. Maar het is leuk om een nieuwe weg in te gaan. Ik ben ook geen uitzondering. Velen zullen wel eens op het punt staan een nieuw pad te bewandelen. Het is aan jezelf om er wat van te maken.

Trots ben ik ook op de familie en vrienden om me heen. Hoe fijn is het dat je leuke, maar ook minder leuke, momenten met elkaar kan delen. De kerstdagen heerlijk bij je familie zijn en genieten van de gezelligheid. Iets wat niet altijd voor iedereen vanzelfsprekend is.

Count your blessings… iets waar ik eerder ook al over schreef. Ik kan dan beter gewoon blij zijn met de clichés zoals goede gezondheid, de mensen die me dierbaar zijn. De materiële dingen zijn toch minder belangrijk.

2016 – Wat gaat het nieuwe jaar ons dan brengen? Ik hoop op veel leuke, gezellige momenten met de mensen om wie ik geef. Dat het in goede gezondheid gebeurt. Nieuwe ontwikkelingen met Max natuurlijk; lopen, écht praten, ondeugende streken. Dat betekent voor ons als ouders ook nieuwe ervaringen. Zal vast niet altijd gaan zoals gedacht.

Natuurlijk een nieuwe baan, waar ik voldoening uit kan halen. Het zorgt er ook voor dat ik nieuwe mensen ga leren kennen. Ook erg leuk!

Vrijwilligerswerk… Ik heb m’n trainingen gehad. Nu hoop ik in het nieuwe jaar een maatje te kunnen zijn van iemand. Kan ik wat gaan betekenen voor iemand. Tenslotte is het ook goed om je bezig te houden met je medemens.

Waar kijk jij met een goed gevoel op terug? En waar kijk je naar uit voor het nieuwe jaar?