Month: februari 2016

Kijk eens in de poppetjes van m’n ogen

Posted on by jeeigenik

Oogcontact… Iets gewoons en alledaags. En toch geldt dat niet altijd voor iedereen. Sommigen kijken je gewoon aan. Anderen té doordringend waardoor je je ongemakkelijk bij kan voelen. Weer anderen durven níet te kijken, of vluchtig. Het kan ook verschillend zijn per situatie. Wil je iemand overtuigen, verberg je iets, schaam jij je?

image

Eigenlijk kijk ik altijd graag mensen aan. Op die manier laat ik zien dat ik naar iemand luister, dat ik aandacht voor diegene heb. Zeker in een gesprek.

Maar ook wanneer ik iemand passeer, kijk ik iemand graag aan. Dan wel met een vriendelijke, open blik. Dan vind ik het soms wel jammer dat je niet zo’n zelfde blik terug krijgt. Sommigen kijken niet vrolijk/vriendelijk. Jammer, maakt het een stukje gezelliger.

Al moet ik wel toegeven dat ook ik onvriendelijk kan kijken. Zeker tijdens het stappen wat ik vroeger (ja, zo lang geleden is dat al) deed. Vooral naar van die vervelende jongens.
Maar over het algemeen geef ik graag een vriendelijke blik.

Wanneer ik in gesprek ben, vind ik oogcontact erg belangrijk. Zeker wanneer je met meerdere mensen praat. Dan wil ik iedereen aankijken en niet alleen degene die een vraag stelde.
Ik kreeg dat ook een keer te horen in een gesprek. Er werd verteld hoe ik overkwam. Toen werd genoemd, als positief kritisch, dat ik in het gesprek beide andere personen aankeek.

Zelf vind ik dat best irritant dat je soms met een groepje praat en “genegeerd” wordt. Dat, terwijl je wel meedoet in een gesprek. Diegene richt zich dan meer op de “leider” van het gesprek.

Oogcontact maken en ook nog eens vriendelijk/vrolijk kijken, maakt een verschil.

Maak jij (graag) oogcontact? En hoe beleef jij het wanneer er weinig/geen oogcontact gemaakt wordt?

(Voor)oordelen

Posted on by jeeigenik

Meningen en oordelen worden vaak gemaakt door 1e indrukken, stereotypes. Meestal ken je zo’n persoon niet echt. Zo ook via social media. Iedereen heeft een mening/oordeel. En dat wordt niet altijd netjes en beschaafd neergezet.

image

Ik kan wel zeggen dat ik dat niet doe. Maar ook ik heb m’n mening/oordeel wel klaar. Niet altijd terecht! Ik ga dan weer ergens vanuit, zonder dat ik iets/alles weet. Mijn mening kan dan wel veranderen. Ik wil dan luisteren en nadenken naar wat een ander zegt. Of iemand eerst beter leren kennen.

O.d.m. zijn er veel vooroordelen over de vluchtelingen. Straks begint dat ook weer octet Zwarte Piet. Er zijn vooroordelen over etnische minderheden, ga zo maar door.

Is het niet beter, gezelliger, socialer om mensen eerst een kans te geven, voordat we weer ons zegje doen? En wat is er mis mee om het genuanceerder te doen?

Vooroordelen over mij
Ik maak het niet veel mee. Althans, ik hoor er niet veel over mezelf. Mensen zullen vast ook een  (negatieve) mening hebben over mij.
Maar om deze, die ik weet/zelf gehoord heb, moet ik wel om lachen:

Vroeger werd vaak tegen mij gezegd: als ik ruzie heb met jou, dan krijg ik zeker de hele (Molukse) wijk achter me aan?
Mijn antwoord: Uhm, nee hoor! Alleen mijn moeder. Ik was namelijk niet vaak te vinden in de wijk. En ik trok niet met m’n leeftijdgenootjes op. Maar men ging er vanuit: jij bent Molukse, dus…

Zo ging ik jaren geleden met collega’s naar het Leids Ontzet. We gingen shoarma eten. Dus vroeg ik aan een collega hoe lamsvlees smaakt. “Wat een boer niet kent, vreet ie niet”, ik ben een boerin! Ik had het nog nooit gegeten. Dat meisje zei toen tegen mij: Ooh, dat mag jij zeker niet eten?
Uhm… jawel hoor, maar ik heb dat nog nooit gedaan. Moslims mogen een  vleessoort niet eten, varkensvlees. Ik mag alles eten, maar dat doe ik niet. Dat arme meisje schaamde zich rot. Ik heb er erg om gelachen.
Maar waarschijnlijk dacht ze: je hebt een kleurtje/je bent van ander komaf, dus…

In m’n 1e jaar van de Pabo had ik een achterstand opgebouwd. Ik moest dus nog veel opdrachten maken en inleveren. Sommige studiegenoten dachten dat het me niks kon schelen. Ik leek er onverschillig over. Dat was zeker niet zo. Tuurlijk deed het me wat. Maar huilen en jammeren, daar los je niks mee op. Ik ga niet in zo’n slachtofferrol zitten. Kon ook niet, want ik deed het zelf.

image

Heb jij wel eens te maken gehad met vooroordelen over jezelf?

(On)gezond (vr)eten

Posted on by jeeigenik

Je eigen ik, daar hoort ook voeding bij. Geestelijk moet alles oké zijn, maar lichamelijk ook om goed te kunnen functioneren. In de media komt voeding altijd wel ter sprake. Meningen zijn verdeeld. Het ene moment is een product goed, op een ander moment weer niet. Iets is even een hype waar half Nederland aan mee doet. Daarna zijn we het weer vergeten.

image

De meesten die mij kennen, weten dat ik niet vies ben van de ongezonde snacks. Ik ben zowaar vanmiddag nog langs de Mac geweest. Heerlijk gegeten!
Ik zou elke dag patat kunnen eten. Het zou me niet vervelen. Ik ben geen gezondheids”freak”. Eigenlijk gewoon een ordinaire vreetzak. Maar zelfs bij mij is het een en ander veranderd. Echt waar!

Vroeger ontbeet ik vaak niet;  gewoon uit luiheid. Wilde ik wel met een gevulde maag de deur uit, dan kon dat best met koekje of chips. Dat het niet gezond is, wist ik ook wel. But, who cares! Ik niet.
Patatjes, andere vette hap, chips, chocola, gebakjes, snoep… Hmmm! Groente… Ach, als het soms zo uitkwam at ik een warme maaltijd zonder groente. Vlees vond ik belangrijker en lekkerder.

Toen ik nog op de Pabo zat, heb ik vaak een keuze gemaakt tussen rennen om de trein te halen. Of een trein later nemen en ondertussen een patatje halen. Je snapt al wat het werd, natuurlijk. Een heerlijk patatje mét saus!
Ik hield me er niet mee bezig om op m’n voeding te letten.

En dan ben ik zwanger van Max. Alles wat ik naar binnen werk, komt bij hem binnen. Dan is de keuze snel gemaakt. Veel beter op m’n voeding letten. Fruit, groentes… Tuurlijk af en toe ook wat lekkers.
Gek genoeg nam mijn vreetzucht af tijdens de zwangerschap. Ik had geen behoefte aan het snoepen en vele vette hap. Ook zat ik sneller vol. Dat is ook niet echt terug gekomen. Zelfs niet nu ik thuis zit en een minder gestructureerd ritme heb. Alhoewel Max mij dan weer wel een ritme geeft.

En nu we met z’n drietjes zijn en Max met de pot mee eet, zijn wij veel bewuster bezig met onze voeding. We hebben nog nooit zo veel fruit in huis gehad en vers en gezond gekookt. Tuurlijk eten we ook wel eens ongezond en wordt er gesnoept. Maar veel minder. Uiteindelijk zijn wij verantwoordelijk en een voorbeeld voor Max. Wij moeten de goede keuzes maken. En daar worden wij ook beter en gezonder van. 

image

Wie had dat ooit gedacht! Wij op zich wel gedacht. Maar dat we het uitvoeren is een tweede.
We proberen nieuwe dingen uit, ik zoek het een en ander op via google. En het is nog lekker ook!

Maar de Mac van vanmiddag smaakte ook erg lekker! 😉

Let jij op je voeding?
Heb je nog lekkere, gezonde tips die ook te doen zijn voor een klein dreumesje?

Wat kan een mens toch klagen

Posted on by jeeigenik

Het lijkt wel of het nooit goed genoeg is. Het kan altijd meer, beter, of juist niet. Ik doe er met een aantal punten ook in mee.

image

De herfst en winter zijn niet mijn favoriete jaargetijden. Het is te nat, te koud, te vroeg donker, te grauw. Wanneer het zonnetje schijnt, klaag ik minder. Maar ik word er soms wel “naar” van wanneer het grauwig is. Dan heb ik bijv. minder zin om de deur uit te gaan.
In het verkeer heb ik ook niet altijd geduld. Ik houd van snel optrekken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Sommigen geven zo weinig gas, dat ik het idee heb dat ze eerder achteruit rollen dan weg komen. Trap toch die gaspedaal in! Of op de snelweg… Sommigen blijven maar op de 3e baan rijden, terwijl de 2e of zelfs de 1e baan vrij is. Verleidelijk om rechts er voorbij te rijden.

Op social media zie je ook dat mensen behoorlijk kunnen klagen. Maar helaas blijft het niet alleen bij klagen. Sommigen gunnen een ander helemal niks. Andere meningen worden vaak ook niet getolereerd. En wat kunnen mensen dan tekeer gaan. Fatsoen is ver te zoeken. Zo ook met inlevingsvermogen. Toch jammer dat de maatschappij zo hard en ook asociaal kan zijn.

Neem nou de vluchtelingen. Deze mensen hebben hun thuis en familie achter moeten laten. Velen komen uit een onveilig land waar oorlog is. Ze kunnen zichzelf niet zijn. Er zullen vast ook wat mensen zijn die wel een veilige plek hebben, maar die een betere toekomst willen. Voor hen is de noodzaak minder groot. Maar wat een verwensingen er van de Nederlanders komen (niet alleen van de autochtone, blanke Nederlanders). Té bizar! Op zich toch begrijpelijk dat mensen op zoek zijn naar beter en meer geluk? Deden de Nederlanders dat na WOII ook niet?
Dat er meer verwacht wordt door groepen vluchtelingen van de Europese landen, naar mijn idee is dat ook niet fair. Er zijn velen die wachten op een woning, of geen baan kunnen krijgen. Maar er is niks mis mee om anderen ook meer te gunnen.

image

We hebben het hier in Nederland echt wel goed. Helaas zijn er wel huishoudens die het écht niet breed hebben. En, wat ik zo lees, zijn er jammer genoeg ook huishoudens die tussen wal en schip zitten. Maar in Nederland zijn veel dingen toch goed geregeld. De zorg is goed, er zijn verschillende uitkeringen voor verschillende situaties. Er zijn verschillende instanties en organisaties die je kunnen helpen.
Stel je voor dat het er níet was… Hoe slecht zou je het dán hebben? Dat er op verkeerde zaken wordt bezuinigd, dat is niet te begrijpen. Daar zijn een hoop mensen niet bij gebaat.

Op dit moment ben ik op zoek naar een leuke, passende baan. Er zijn uitdagende vacatures waar ik op heb gesolliciteerd. Helaas voldoe ik vaak niet voldoende naar hun wensen. Ik heb wel een afgeronde HBO-opleiding. Maar dan niet de goede. Ik krijg dus een WW-uitkering. Hoe fijn is dat! We kunnen onze vaste lasten betalen. Wel moeten we beter en meer letten op wat we uitgeven. Maar je zal het maar niet hebben… Dan wordt het toch een stuk lastiger om rond te komen, als dat überhaupt wel gaat lukken.

Blij zijn met wat je hebt, dat kan geen kwaad! En een ander iets gunnen, ook niet!

image

Mede-ouders: ik snap het!

Posted on by jeeigenik

In de tijd dat ik zelf geen moeder was, draaide de wereld toch vooral om mezelf en om mijn relatie. Leuke dingen doen, werken, vriendschappen en relaties onderhouden, niks doen. Tot op zekere hoogte: me, myself and I!

Mijn vriend en ik zijn alweer bijna 12 jaar samen. Voordat ons zoontje er was, waren wij 11 jaar samen. We hebben een hoop meegemaakt en samen opgebouwd tot waar we nu zijn. Ik leerde mijn vriend kennen toen ik nog bezig was met mijn studie. Ik woonde nog thuis, hij al op zichzelf. Wat een lol hadden we samen. Veel stappen, feestjes bezoeken, leuke uitstapjes maken, sporten, chillen. Hij werkte al en ik kreeg na m’n studie een passende baan. Ondertussen zijn we gaan samenwonen. We hoefden alleen maar rekening te houden met elkaar en met onszelf. Hoe leuk, gezellig en ontspannen was dat! Hoort er bij, toch? Lekker jong zijn!

Zaterdag was (en is het eigenlijk nog steeds) voetbaldag. Een aantal jaren lang gold dat voor ons beiden. Dat betekende vooral niet koken. Sporten, gezellig een drankje doen in de kantine en dan shoarma eten, of een patatje. Of anders gewoon spontaan uit eten.

Toen we samen waren, draaide de wereld om ons!

Nu we ons zoontje hebben, is hij toch écht prioriteit nummer 1! We hebben ook wel tijd voor onszelf. Maar dat moet wel afgestemd worden. Lekker veel ongezond eten doen we een heel stuk minder. Want dat is niet gezond en geen goed voorbeeld voor ons zoontje. Tegenwoordig wordt er veel vaker gekookt, met verse producten. Want Max eet met ons mee. Wie had dat een aantal jaren geleden gedacht! We gedragen ons heel verantwoordelijk en denken overal goed over na. Onze normen en waarden zijn belangrijk. We willen Max het goede meegeven en moeten daar zelf een goed voorbeeld in zijn.

Nu draait de wereld ook om ons, maar ons zoontje is hoofdzaak nummer 1!

Ouders/moeders… ik snap jullie! – Onze 1e prioriteit is onze trots! Wat een mooie verandering is hij in ons leven (klinkt heel zoetsappig, maar het is toch echt zo!). En het loopt vanzelf en natuurlijk. We denken er niet veel over na. Het is goed zoals het is. Onze trots is dus waar ik graag over praat. Ik vertel graag over de leuke, grappige, momenten die we met hem meemaken. Ook heb ik leuke, schattige, mooie, gekke foto’s van ‘m. Maar ook kan ik het hebben over de pittige momenten. Zeker in de eerste paar maanden. De onzekerheid van een nieuwe moeder was niet niks, vond ik zelf. Mijn vriend kan het beter relativeren, ik minder. Ik vind het fijn om ervaringen uit te wisselen, elkaars verhaal te kunnen herkennen.

type-3-trotse-moeder1-300x267

Voordat ik moeder was, kon ik me niet voorstellen dat moeders zo veel – en soms alleen maar – praten over hun kind en/of over het moederschap. Ik snapte het tot op zekere hoogte. Maar hé… Er zijn toch ook nog andere zaken waar we het over kunnen hebben. Er is toch meer in de wereld dan alleen je kind(eren)?!

Maar nu… ik snap jullie!!! Ik zou uren over onze Max kunnen praten. Ik word vrolijk als ik aan hem denk, foto’s en filmpjes terug zie. Het moeder-/ouderschap is toch ook een bijzondere ervaring die ik graag met anderen deel.

Rekening houden met… – M’n moederrol deel ik graag met vriendinnen. Maar ik probeer er wel rekening mee te houden om met vriendinnen zonder kinderen ook te praten over andere onderwerpen (heb ik ook geen moeite mee; praten is hobby nummer 1). Met vriendinnen die moeder zijn, voel ik me minder opgelaten om lekker over m’n zoontje te praten. Maar ook met deze vriendinnen heb ik het over andere onderwerpen.

Ik ben gewoon een trotse moeder!

1,width=400,height=400,appearanceId=1,version=1447077209

Herkennen (niet-)moeders dit?