De reis naar een nieuwe baan is nog volop bezig… Nadenken over nieuwe mogelijkheden motiveert me, maar het is ook nog wel spannend. Ga ik wel de goede keuze maken? Kan ik het wel? Ben ik er geschikt voor? Gezonde twijfel en onzekerheid. Ik ben toch uit mijn “comfortzone” gestapt. 

Mijn uitgangspunt – Wat voor mij centraal staat, is dat ik wat wil betekenen voor een ander. Ervoor kunnen zorgen dat ik iemand kan helpen in zijn/haar (persoonlijke) groei, lijkt me mooi en dankbaar om te kunnen doen. Als ik iets kan bereiken waar een ander wat aan heeft, dan haal ik daar ook mijn voldoening uit.

Een baan waar ik voldoening uit kan halen, that’s my goal!

Welke richting? – Ik heb een jobcoach die me helpt in de zoektocht naar een nieuwe richting. Zelf heb ik natuurlijk ook al na zitten denken over wat leuk zou kunnen zijn. Ik sta overal open voor, maar het moet wel bij me passen. Ik moet er blij van worden dat ik die ene baan heb. Dat betekent, zoals ik al eerder heb geschreven, dat ik er voldoening uit moet kunnen halen. En ik moet mijn verantwoordelijkheidsgevoel er ook in kwijt kunnen.

Ik heb gedacht aan een baan waarbij je ook echt klaar bent, wanneer je de deur van je werkplek uit loopt. Maar zijn die banen er wel? Ik denk dat je altijd wel werk te doen hebt, na je werktijd. Hangt natuurlijk af van je richting en functie die je kiest. Wanneer ik in de supermarkt zou werken, dan ben ik ook echt klaar als ik naar huis ga. Maar daar liggen mijn ambities niet.

En iets van een kantoorbaan lijkt me ook niks. Dat komt vooral omdat ik geen idee heb hoe zo’n dag zich vult. Heb er totaal geen ervaring in.

Wat dan wel? – Wat mij altijd heeft aangetrokken, is de sociale sector. Ik werk toch graag met mensen. Of het nou kinderen, jongeren of volwassenen zijn. Ik denk dat ik daar toch echt mijn voldoening uit haal. Hier kan ik ook echt iets betekenen voor een ander. Hoe mooi is dat!

Ok! Werken met mensen. Nee, de zorg is dan weer niet iets voor mij. Ik ben geen verzorgend type. Je zult denken: maar je moet toch ook zorgen voor je kind? Ja, dat klopt. Maar dat is eigen. Het verzorgen van een ander, laat ik graag aan iemand anders over. Als er nood aan de man is, dan doe ik het wel. Maar om er mijn werk van te maken, dat niet.

Coaching – Ik denk nu richting de kant van coaching. Maar dat is nog best breed. Zelf denk ik aan persoonlijke coaching op sociaal-emotioneel gebied. Wanneer iemand vastloopt, dat ik degene daarin kan ondersteunen om verder te kunnen groeien.

Tegenwoordig heb je ook bijvoorbeeld Lifestyle Coaches. Maar daar ben ik niet geschikt voor. Dan help je ze ook met een gezondere levensstijl. Hmm… ik, als iemand die van snacken houd, zou daar niet de goede persoon voor zijn. Daar liggen mijn interesses ook niet.

Nee, persoonlijke coaching lijkt me mooi. Maar ik vind het nog wel een beetje vaag klinken: coaching. Het is iets wat je nu steeds meer hoort. Ik ben dus ook bezig me te verdiepen in wat er allemaal is. Je hebt kindercoach, pubercoach, gezinscoach, ouderencoach… Iets waar ik meer over te weten wil komen. Lang leve google.

Het grappige is wel dat het me steeds meer ook opvalt wanneer ik naar bepaalde programma’s kijk. Ik keek laatst ergens naar en daar kwam een gezinscoach in voor. Zij hielp een moeder en dochter om weer een betere band met elkaar te krijgen. Nou, dat is toch een mooi doel als dat gehaald wordt. Daar worden die mensen blij van, maar daar zou ik ook blij van worden.

Ik houd mijn oren en ogen open! Met de jobcoach kom ik ook steeds meer een kant op. Via internet kom ik ook veel te weten. Een nieuwe uitdaging komt steeds meer in zicht!