In de tijd dat ik zelf geen moeder was, draaide de wereld toch vooral om mezelf en om mijn relatie. Leuke dingen doen, werken, vriendschappen en relaties onderhouden, niks doen. Tot op zekere hoogte: me, myself and I!

Mijn vriend en ik zijn alweer bijna 12 jaar samen. Voordat ons zoontje er was, waren wij 11 jaar samen. We hebben een hoop meegemaakt en samen opgebouwd tot waar we nu zijn. Ik leerde mijn vriend kennen toen ik nog bezig was met mijn studie. Ik woonde nog thuis, hij al op zichzelf. Wat een lol hadden we samen. Veel stappen, feestjes bezoeken, leuke uitstapjes maken, sporten, chillen. Hij werkte al en ik kreeg na m’n studie een passende baan. Ondertussen zijn we gaan samenwonen. We hoefden alleen maar rekening te houden met elkaar en met onszelf. Hoe leuk, gezellig en ontspannen was dat! Hoort er bij, toch? Lekker jong zijn!

Zaterdag was (en is het eigenlijk nog steeds) voetbaldag. Een aantal jaren lang gold dat voor ons beiden. Dat betekende vooral niet koken. Sporten, gezellig een drankje doen in de kantine en dan shoarma eten, of een patatje. Of anders gewoon spontaan uit eten.

Toen we samen waren, draaide de wereld om ons!

Nu we ons zoontje hebben, is hij toch écht prioriteit nummer 1! We hebben ook wel tijd voor onszelf. Maar dat moet wel afgestemd worden. Lekker veel ongezond eten doen we een heel stuk minder. Want dat is niet gezond en geen goed voorbeeld voor ons zoontje. Tegenwoordig wordt er veel vaker gekookt, met verse producten. Want Max eet met ons mee. Wie had dat een aantal jaren geleden gedacht! We gedragen ons heel verantwoordelijk en denken overal goed over na. Onze normen en waarden zijn belangrijk. We willen Max het goede meegeven en moeten daar zelf een goed voorbeeld in zijn.

Nu draait de wereld ook om ons, maar ons zoontje is hoofdzaak nummer 1!

Ouders/moeders… ik snap jullie! – Onze 1e prioriteit is onze trots! Wat een mooie verandering is hij in ons leven (klinkt heel zoetsappig, maar het is toch echt zo!). En het loopt vanzelf en natuurlijk. We denken er niet veel over na. Het is goed zoals het is. Onze trots is dus waar ik graag over praat. Ik vertel graag over de leuke, grappige, momenten die we met hem meemaken. Ook heb ik leuke, schattige, mooie, gekke foto’s van ‘m. Maar ook kan ik het hebben over de pittige momenten. Zeker in de eerste paar maanden. De onzekerheid van een nieuwe moeder was niet niks, vond ik zelf. Mijn vriend kan het beter relativeren, ik minder. Ik vind het fijn om ervaringen uit te wisselen, elkaars verhaal te kunnen herkennen.

Voordat ik moeder was, kon ik me niet voorstellen dat moeders zo veel – en soms alleen maar – praten over hun kind en/of over het moederschap. Ik snapte het tot op zekere hoogte. Maar hé… Er zijn toch ook nog andere zaken waar we het over kunnen hebben. Er is toch meer in de wereld dan alleen je kind(eren)?!

Maar nu… ik snap jullie!!! Ik zou uren over onze Max kunnen praten. Ik word vrolijk als ik aan hem denk, foto’s en filmpjes terug zie. Het moeder-/ouderschap is toch ook een bijzondere ervaring die ik graag met anderen deel.

Rekening houden met… – M’n moederrol deel ik graag met vriendinnen. Maar ik probeer er wel rekening mee te houden om met vriendinnen zonder kinderen ook te praten over andere onderwerpen (heb ik ook geen moeite mee; praten is hobby nummer 1). Met vriendinnen die moeder zijn, voel ik me minder opgelaten om lekker over m’n zoontje te praten. Maar ook met deze vriendinnen heb ik het over andere onderwerpen.

Ik ben gewoon een trotse moeder!

Herkennen (niet-)moeders dit?

Zo kun je veel activiteiten en bezigheden plannen. Altijd handig, zodat je geen dubbele afspraken maakt. Of zodat je ook tijd overhoudt voor jezelf en je gezin. Want zorgen voor je gezin en ook voorjezelf houdt niet op. Soms kan er dan toch iets onverwachts gebeuren. En dan ben je ook bezig met zorgen (maken)…

Belletje – Vorige week woensdag werd ik gebeld door m’n moeder. Ze was gevallen in het winkelcentrum. Ze gaf aan dat ze veel pijn had. Gelukkig was er winkelpersoneel die haar hielp. En samen wachtten ze tot de ambulance zou komen. Ik hing op en pakte m’n autosleutel, ik wilde er meteen heen. Hopelijk zou het meevallen. Even later weer gebeld en toen kreeg ik een ambulancebroeder aan de telefoon. Ze gingen haar meenemen naar het ziekenhuis. Zo veranderde m’n route om richting het winkelcentrum te gaan naar de route naar het ziekenhuis.

Zorgen – Bij SEH werd ze binnengebracht en er werd een foto gemaakt van haar schouder/arm. Gebroken! M’n moeder had heel veel pijn. En in mijn hoofd maalde het al van: hoe nu verder? Wanneer je toch op leeftijd bent, duurt het genezingsproces langer. En dan hoop je maar dat haar arm weer de oude wordt. Ik maakte me toch wel zorgen. Want hoe moest m’n moeder dit doen. Ze woont alleen. En ze heeft alleen mij. Verder is er niemand die de zorg met mij kan delen. Mijn vriend had ik al ingelicht. Hij zou ons zoontje ook ophalen. Hoefde ik me niet te haasten en kon ik bij m’n moeder zijn. Hij opperde al dat ze maar bij ons moest slapen. Dan was ze niet alleen. Dat vond ik wel fijn. Zo wist ik zeker dat het goed ging met m’n moeder. Maar ik ging ook al verder denken. Hoe moest het als ze weer thuis zou zijn in haar eigen huis. Je bent zo beperkt met maar één arm. Maar voor nu kon ik in ieder geval voor haar zorgen.

Plannen gewijzigd – Wat een mazzel dat ik gewoon thuis ben. Ik hoefde geen zorgverlof aan te vragen. Ik had gewoon tijd om er voor m’n moeder te zijn. Helaas kon ik een speciale karatetraining niet volgen. En een afspraak met vriendinnen had ik ook afgezegd. Eerst maar zorgen dat m’n moeder oké is. De tijd die ik zou nemen voor de voorbereiding van de verjaardag van m’n zoontje moest ook wachten.

Thuiszorg – Tijdens het verblijf van m’n moeder bij ons thuis heb ik de thuiszorg kunnen regelen. Hoe fijn is het dat die mogelijkheid er is. Het zorgt ervoor dat het beter te behappen is. Het maakt het makkelijker om m’n moeder te helpen en dan ook te zorgen dat het thuis loopt. Dan is het maar goed ook dat ik een lieve vriend heb, met wie ik samen het huishouden run. Dan komt niet alles op mijn schouders. De thuiszorg helpt een flink handje mee. Ze helpen met het aan- en uitkleden, toiletbezoekjes en het voorbereiden van ontbijt en lunch.

Zorgen – Ik ben blij dat de val alleen heeft gezorgd voor een gebroken arm. Het had nog erger kunnen zijn. Maar het liefst had ik dit allemaal willen voorkomen. Dat gaat alleen niet. Dan maak je  je toch wel zorgen. Zorgen, omdat m’n moeder al op leeftijd is en echt ouder wordt. Want wat gebeurt er de volgende keer? Gaat dit helemaal goedkomen? Ik hoop dat ze nog heel lang mee gaat. Maar het besef is er ook dat ze er op een gegeven moment niet meer is. Ik wil alleen nog zoveel leuks kunnen delen met haar, zeker als het gaat om m’n zoontje.

Ik besef me zeker ook dat ik vooral dankbaar moet zijn dat ze er nog is. We gaan er vaak van uit dat we oud worden. Maar dat is niet iets wat vast staat. Er zijn genoeg ouders die de leeftijd van mijn moeder niet halen (76).

Lopen jullie er (al) tegenaan dat je je zorgen maakt om je ouders? 

Als kersverse ouders horen wij veel van die reacties waar we in het begin totaal nog geen ervaring mee hebben. We horen veel en op het internet kun je ook ontzettend veel lezen hierover. De clichés waar iedereen het over heeft, het klopt gewoon. En dat besef heb je pas (in mijn eigen geval) wanneer je er zelf mee te maken mee krijgt.

Ik kwam laatst op een site waar het gaat over de clichés over ouderschap (Deze cliché-opmerkingen over ouderschap…). En gek genoeg kloppen ze wel aardig. Zeker nu de 1e verjaardag van mijn zoontje bijna in zicht is. Ik wil ze toch  eens langs lopen, met mijn eigen kijk hierop.

Poehee… Voor je het weet gaan ze het huis uit! – Oké, zo snel gaat het dan ook weer niet. Maar dat de tijd voorbijvliegt, dat is zeker wel zo. Er gebeurt zo veel in het eerste levensjaar. Zijn ontwikkeling gaat snel, maar voor ons als ouders gaat het ook snel. Het ouderschap is toch ook gecombineerd met ons werk en ons eigen leventje. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet heb je z’n eerste lachje meegemaakt, gaat hij kruipen, krijgt hij tandjes, etc. En dat terwijl ik me nog zo goed kan herinneren dat ik nog zwanger was. Over de bevalling nog maar niet te spreken…

Je krijgt er zo veel voor terug – De poepluiers en de slapeloze nachten sowieso! Dat het zó vermoeiend kan zijn, hebben we van te voren niet kunnen bedenken. Dit weten we nu vooral door het te ervaren. En dan zijn er ook echt momenten geweest dat we ons hebben afgevraagd of het wel beter wordt. Maar het heerlijk kunnen knuffelen, de geluidjes die hij maakt, dat maakt een hoop goed. En zeker nu hij alweer wat groter is en wat meer kan. Ik kan er heel blij van worden wanneer hij op zijn manier kusjes geeft. Nog niet het besef hebbend dat je je mondje dicht moet doen bij een kusje.

Het is het mooiste wat er is – Heel bizar om nu mee te maken dat je helemaal smelt bij het zien van z’n glimlach. Hij ontdekt de wereld om zich heen (oftewel, gewoon de woonkamer), zit overal onderzoekend aan en daar kun je van genieten. Waar je, voordat je ouder wordt/bent, vooral geniet van de dingen die te maken hebben met jezelf, word je nu heel blij wanneer je ziet dat je kind het goed heeft. De vieze stinkluiers en al het gespuug, dat hoeft niet. Daar geniet ik niet van, al hoort het erbij. Daar doen we niet moeilijk over. Zal mij straks wel benieuwen hoe ik het ga vinden wanneer mijn kind zich straks heerlijk gaat aanstellen in de supermarkt. Kan me niet bedenken dat ik op dat moment denk dat dat een heel mooi moment is. Ik ben wel zo realistisch dat het écht niet alleen een roze wolk is waar je op zit. Maar de pittige, minder leuke momenten wegen niet op tegen al het leuks en moois wat je meemaakt en ziet van je kleintje.

Joh, die slapeloze nachten ben je zó weer vergeten – Het is alweer maanden geleden dat wij ons kleine ventje 8 keer per dag moesten voeden. Dat betekent elke 3 uur, ook midden in de nacht. Toen we er middenin zaten, was dat niet iets wat we snel vergaten. Daarna kwamen we in een fase waar het soms een paar uur duurde dat de kleine eindelijk in slaap viel. Maar het is wel zo, je vergeet ze daarna toch snel weer. We hebben nu ook wel eens een pittige nacht. Dan zijn we ’s ochtends niet echt blij met ons slaaptekort. Maar wanneer ons ventje wakker is en hij tovert zijn glimlach tevoorschijn, dan ben je toch écht alles weer vergeten. Hij blij, wij ook weer blij!

Hij wordt alleen maar leuker! – Hoe kun je niet verliefd worden op zo’n klein hummeltje… Om op te vreten, zo lief! Maar hij wordt écht alleen maar leuker. Hij gaat steeds meer reageren en je steeds beter herkennen. Wanneer ik hem ophaal van de opvang, reageert hij al heel blij als hij me ziet of hoort. Hoe leuk is dat! En nu is hij alles aan het ontdekken. We vinden echt niet alles goed wat hij doet, of waar hij aan zit. Maar stiekem moeten we, zonder dat hij het ziet, erg lachen om zijn acties.

Je weet pas wat onvoorwaardelijke liefde is wanneer je kinderen hebt – Het is een andere en nieuwe ervaring. Want wanneer je geen kinderen hebt, voel je een onvoorwaardelijke liefde voor bijv. je ouders en natuurlijk voor je partner. En die is niet minder gemeend dan die voor je eigen kinderen. Maar dit is gewoon een nieuwe ervaring. Je kind is een stukje van je partner en van jezelf. Je ziet en herkent karaktertrekjes van jezelf of van je partner. Hij is, nu hij nog klein is, afhankelijk van jouw zorg. Wij hebben de verantwoordelijkheid over hem en moeten hem zo goed mogelijk opvoeden. Zonder jezelf te willen wegcijferen, is hij nu wel de belangrijkste persoon waar je alles voor wilt doen.

Andere clichés – Voordat ons zoontje er was, kon ik niet goed begrijpen dat je het leuk vindt om het veel over je eigen kind te hebben. De gespreksonderwerpen zijn divers… Van poep(luiers) tot aan de slapeloze nachten, tot aan de bevalling. Ook kon ik niet begrijpen dat je alleen maar iets op Facebook zet over je kind. Want er is toch nog meer dan alleen je kind?

Jazeker, er is meer dan alleen je kind! Maar je kind is toch wel je grootste trots! En je trots deel je graag met anderen.

Nu ik moeder ben, kan ik andere moeders (die dat waren voordat ik het nu ben) beter begrijpen. Ik kan zelf uren kletsen over m’n kind, over de ervaringen als jonge moeder. Ook ik ben supertrots op mijn kind en heb ontzettend veel foto’s en filmpjes van hem. Met andere moeders voel ik me niet zo bezwaarlijk om het te hebben over mijn ervaringen en waar ik tegenaan loop. Wanneer er ook anderen bij zijn, die geen ouder zijn, probeer ik zeker wel rekening te houden met de gespreksonderwerpen. Het is dan voor hen ook leuk dat ik wat te melden heb wat dicht bij hún beleving staat. En ik heb genoeg andere dingen te melden. Op Facebook zet ik ook niet veel foto’s. Af en toe komt er één voorbij, want ja… Ik ben wel een trotse moeder. Maar hij kiest er niet voor dat de foto’s te zien zijn. En ik heb ook mijn eigen dingen die minstens net zo belangrijk zijn.

Zijn jullie het eens met de clichés? En wat zijn jullie ervaringen? Hoe kijken jullie er tegenaan? Dit is niet alleen een vraag aan degenen die ouders zijn. Ook niet-ouders hebben ervaringen!