Bekijk het eens van de andere kant!

Heb je dat ook wel eens? Zo’n dag waarin niks goed gaat? Je loopt achter de feiten aan, je bent niet fit, het loopt niet zoals jij gedacht had… Het makkelijkst is dan om daar over te klagen en er gemakkelijk in te blijven hangen. Dit zorgt alleen maar voor meer negativiteit. En daar word je écht niet beter van.

image

Ik ben hier, net als ieder ander, wel eens tegenaan gelopen. In je hoofd heb je een idee van hoe je dag moet lopen, maar soms gaat het anders. Of iemand doet of reageert anders dan je gedacht had. Het is dan zó gemakkelijk om een negatieve gedachte de vrije loop te laten maken. Maar daar ga je je dus niet beter door voelen. Ik kan me dan bozer, onzekerder, geïrriteerder, verdrietiger door voelen. Maar is dat wel zo terecht?
Misschien wel, maar dat hoeft niet! Het is ook niet het einde van de wereld! Schouders eronder en door!

Nou gaat dat gemakkelijker met kleine dingen waar je tegenaan loopt. Maar met een grote tegenslag kan dat veel lastiger zijn. Het is alleen niet onmogelijk! Je moet alleen je denkwijze veranderen (je móet natuurlijk niks, maar het kan een verrijking zijn).
Persoonlijk denk ik dat je hierdoor niet in een slachtofferrol terecht komt, het maakt je krachtiger. En daar word je sterker van.

Iedereen heeft bagage van dingen die je hebt meegemaakt. Hoe je er mee omgaat, dat maakt verschil.
Het leuke is dat je altijd blijft leren. Je leert hoe je ergens mee om moet gaan. Maar je leert ook jezelf beter kennen.

In de tijd dat ik voor de klas heb gestaan, heb ik veel geleerd. Op gebied van werk, maar ook over mezelf. Het ging niet altijd even gemakkelijk. Soms kwam dit door de dynamiek tussen mij en de klas. Mijn karakter speelt natuurlijk ook een grote rol. Ook privé maak je het een en ander mee.
Ik heb op een gegeven moment de tip gekregen om een ommezwaai te maken in m’n denken. En dat heeft wel geholpen om mijn kijk op dingen/momenten te veranderen. En het werkt! Je gaat je daardoor veel beter voelen, omdat je positief tegen iets aan kijkt.

image

Tip wat handig is in een tijd van een dip: benoem/noteer elke dag 3 positieve momenten. Kan zijn van “lekker sporten, het zonnetje schijnt, uitgeslapen” tot “iets voor jezelf doen, uit eten geweest”. Dan merk je dat elke dag wel íets positiefs heeft.
Natuurlijk kun je dit ook doen wanneer je géén dip hebt!

Een voorbeeld van positieve momenten van mij vandaag: heerlijk met Max gezwommen, gezellig samen nog wat gedronken na het zwemmen in het restaurantje, nu tijd om mijn blog te kunnen schrijven. En de dag is nog niet eens voorbij.

Natuurlijk heb ik nog steeds wel eens een baalmoment. Maar dit heeft me wel geholpen om dingen in een ander perspectief te zien. Er zijn altijd wel ergere dingen. En is het wel écht zo erg als dat je denkt? Ik denk dat je er dan wel overheen komt. Als je je er niet te veel druk om maakt, word je probleem/tegenslag minder erg. Dat het niet voor alles geldt, dat is ook zo. Bekijk het positief! Shit happens! Maar geniet vooral van wie je wél bent, wat je wél hebt!

Heb jij andere tips? Herken jij je hier in, of is dit onzin?

Mijn eerste netwerkgesprek

Netwerken is een onderdeel om verder te komen in mijn zoektocht naar een leuke, nieuwe baan in een andere sector. Maar dat zal zeker niet de enige reden zijn om te netwerken. Nieuwe contacten leggen en onderhouden zal er voor zorgen dat we wat voor élkaar kunnen betekenen; op wat voor manier dan ook. Hoe mooi is dat!

netwerken-wordle-1

Vandaag mijn allereerste netwerkgesprek gehad! Dit is iets wat ik nog niet eerder heb gedaan. Voor mij iets om me dan ook een beetje druk over te maken. Kan ik dit; loopt het gesprek goed; wat voor gesprek gaat het worden; zet ik mezelf goed neer… Je zult misschien wel denken: waar maak je je druk om? I know… Ik praat gemakkelijk, ben open. Maar het klinkt in mijn ogen als iets officieels. Daarom maak ik me hier drukker om dan met een gewoon kletspraat.

Samen met m’n jobcoach ben ik naar mijn eerste gesprek gegaan. En dat is me enorm meegevallen. Het was een goed en leuk gesprek. Gewoon heel informeel en totaal niet geforceerd. Deze hobbel is weg en het gaat vast en zeker ook wel wat opleveren. We gaan zeker wel wat voor elkaar kunnen betekenen. Het maakt het ook een stuk gemakkelijker voor mij dat er een klik was, waardoor het een vlot gesprek was. Eigenlijk vergat ik al snel dat het een netwerkgesprek was. Ken je dat…? Soms heb je een gesprek waar je zelf enthousiast en blij van wordt. Dat was tijdens dit gesprek ook. Dat komt ook omdat we hetzelfde doel voor ogen hebben: iets kunnen betekenen voor een ander. Een verrijking voor iedereen! Ik mag aanschuiven bij een trainingsdag en ik hoop dat ik iets kan bieden en kan betekenen voor hen. Ik heb er nu al zin in!

logo Benefits for kids

Ik ben op gesprek geweest bij Benefits for Kids. Dit is een stichting wat een mentorprogramma biedt voor kinderen 8-14 jaar. Als mentor ga je een jaar lang leuke dingen doen met je mentee. Doordat je elkaar beter gaat leren kennen, geef je ze meer mee dan alleen een leuk uitje. Ze kunnen van je leren en daardoor ook groeien. En zelf zul je ook groeien als persoon.

Je kunt iets voor een ander betekenen! Hoe mooi is dat!

Woon je in (de buurt van) Rotterdam en wil jíj wat kunnen betekenen voor een ander? Dan is dit misschien wel iets voor jou!

 

Heb jij ervaring met netwerken? Heb je nog handige tips?

 

Kijk eens in de poppetjes van m’n ogen

Oogcontact… Iets gewoons en alledaags. En toch geldt dat niet altijd voor iedereen. Sommigen kijken je gewoon aan. Anderen té doordringend waardoor je je ongemakkelijk bij kan voelen. Weer anderen durven níet te kijken, of vluchtig. Het kan ook verschillend zijn per situatie. Wil je iemand overtuigen, verberg je iets, schaam jij je?

image

Eigenlijk kijk ik altijd graag mensen aan. Op die manier laat ik zien dat ik naar iemand luister, dat ik aandacht voor diegene heb. Zeker in een gesprek.

Maar ook wanneer ik iemand passeer, kijk ik iemand graag aan. Dan wel met een vriendelijke, open blik. Dan vind ik het soms wel jammer dat je niet zo’n zelfde blik terug krijgt. Sommigen kijken niet vrolijk/vriendelijk. Jammer, maakt het een stukje gezelliger.

Al moet ik wel toegeven dat ook ik onvriendelijk kan kijken. Zeker tijdens het stappen wat ik vroeger (ja, zo lang geleden is dat al) deed. Vooral naar van die vervelende jongens.
Maar over het algemeen geef ik graag een vriendelijke blik.

Wanneer ik in gesprek ben, vind ik oogcontact erg belangrijk. Zeker wanneer je met meerdere mensen praat. Dan wil ik iedereen aankijken en niet alleen degene die een vraag stelde.
Ik kreeg dat ook een keer te horen in een gesprek. Er werd verteld hoe ik overkwam. Toen werd genoemd, als positief kritisch, dat ik in het gesprek beide andere personen aankeek.

Zelf vind ik dat best irritant dat je soms met een groepje praat en “genegeerd” wordt. Dat, terwijl je wel meedoet in een gesprek. Diegene richt zich dan meer op de “leider” van het gesprek.

Oogcontact maken en ook nog eens vriendelijk/vrolijk kijken, maakt een verschil.

Maak jij (graag) oogcontact? En hoe beleef jij het wanneer er weinig/geen oogcontact gemaakt wordt?

(Voor)oordelen

Meningen en oordelen worden vaak gemaakt door 1e indrukken, stereotypes. Meestal ken je zo’n persoon niet echt. Zo ook via social media. Iedereen heeft een mening/oordeel. En dat wordt niet altijd netjes en beschaafd neergezet.

image

Ik kan wel zeggen dat ik dat niet doe. Maar ook ik heb m’n mening/oordeel wel klaar. Niet altijd terecht! Ik ga dan weer ergens vanuit, zonder dat ik iets/alles weet. Mijn mening kan dan wel veranderen. Ik wil dan luisteren en nadenken naar wat een ander zegt. Of iemand eerst beter leren kennen.

O.d.m. zijn er veel vooroordelen over de vluchtelingen. Straks begint dat ook weer octet Zwarte Piet. Er zijn vooroordelen over etnische minderheden, ga zo maar door.

Is het niet beter, gezelliger, socialer om mensen eerst een kans te geven, voordat we weer ons zegje doen? En wat is er mis mee om het genuanceerder te doen?

Vooroordelen over mij
Ik maak het niet veel mee. Althans, ik hoor er niet veel over mezelf. Mensen zullen vast ook een  (negatieve) mening hebben over mij.
Maar om deze, die ik weet/zelf gehoord heb, moet ik wel om lachen:

Vroeger werd vaak tegen mij gezegd: als ik ruzie heb met jou, dan krijg ik zeker de hele (Molukse) wijk achter me aan?
Mijn antwoord: Uhm, nee hoor! Alleen mijn moeder. Ik was namelijk niet vaak te vinden in de wijk. En ik trok niet met m’n leeftijdgenootjes op. Maar men ging er vanuit: jij bent Molukse, dus…

Zo ging ik jaren geleden met collega’s naar het Leids Ontzet. We gingen shoarma eten. Dus vroeg ik aan een collega hoe lamsvlees smaakt. “Wat een boer niet kent, vreet ie niet”, ik ben een boerin! Ik had het nog nooit gegeten. Dat meisje zei toen tegen mij: Ooh, dat mag jij zeker niet eten?
Uhm… jawel hoor, maar ik heb dat nog nooit gedaan. Moslims mogen een  vleessoort niet eten, varkensvlees. Ik mag alles eten, maar dat doe ik niet. Dat arme meisje schaamde zich rot. Ik heb er erg om gelachen.
Maar waarschijnlijk dacht ze: je hebt een kleurtje/je bent van ander komaf, dus…

In m’n 1e jaar van de Pabo had ik een achterstand opgebouwd. Ik moest dus nog veel opdrachten maken en inleveren. Sommige studiegenoten dachten dat het me niks kon schelen. Ik leek er onverschillig over. Dat was zeker niet zo. Tuurlijk deed het me wat. Maar huilen en jammeren, daar los je niks mee op. Ik ga niet in zo’n slachtofferrol zitten. Kon ook niet, want ik deed het zelf.

image

Heb jij wel eens te maken gehad met vooroordelen over jezelf?

(On)gezond (vr)eten

Je eigen ik, daar hoort ook voeding bij. Geestelijk moet alles oké zijn, maar lichamelijk ook om goed te kunnen functioneren. In de media komt voeding altijd wel ter sprake. Meningen zijn verdeeld. Het ene moment is een product goed, op een ander moment weer niet. Iets is even een hype waar half Nederland aan mee doet. Daarna zijn we het weer vergeten.

image

De meesten die mij kennen, weten dat ik niet vies ben van de ongezonde snacks. Ik ben zowaar vanmiddag nog langs de Mac geweest. Heerlijk gegeten!
Ik zou elke dag patat kunnen eten. Het zou me niet vervelen. Ik ben geen gezondheids”freak”. Eigenlijk gewoon een ordinaire vreetzak. Maar zelfs bij mij is het een en ander veranderd. Echt waar!

Vroeger ontbeet ik vaak niet;  gewoon uit luiheid. Wilde ik wel met een gevulde maag de deur uit, dan kon dat best met koekje of chips. Dat het niet gezond is, wist ik ook wel. But, who cares! Ik niet.
Patatjes, andere vette hap, chips, chocola, gebakjes, snoep… Hmmm! Groente… Ach, als het soms zo uitkwam at ik een warme maaltijd zonder groente. Vlees vond ik belangrijker en lekkerder.

Toen ik nog op de Pabo zat, heb ik vaak een keuze gemaakt tussen rennen om de trein te halen. Of een trein later nemen en ondertussen een patatje halen. Je snapt al wat het werd, natuurlijk. Een heerlijk patatje mét saus!
Ik hield me er niet mee bezig om op m’n voeding te letten.

En dan ben ik zwanger van Max. Alles wat ik naar binnen werk, komt bij hem binnen. Dan is de keuze snel gemaakt. Veel beter op m’n voeding letten. Fruit, groentes… Tuurlijk af en toe ook wat lekkers.
Gek genoeg nam mijn vreetzucht af tijdens de zwangerschap. Ik had geen behoefte aan het snoepen en vele vette hap. Ook zat ik sneller vol. Dat is ook niet echt terug gekomen. Zelfs niet nu ik thuis zit en een minder gestructureerd ritme heb. Alhoewel Max mij dan weer wel een ritme geeft.

En nu we met z’n drietjes zijn en Max met de pot mee eet, zijn wij veel bewuster bezig met onze voeding. We hebben nog nooit zo veel fruit in huis gehad en vers en gezond gekookt. Tuurlijk eten we ook wel eens ongezond en wordt er gesnoept. Maar veel minder. Uiteindelijk zijn wij verantwoordelijk en een voorbeeld voor Max. Wij moeten de goede keuzes maken. En daar worden wij ook beter en gezonder van. 

image

Wie had dat ooit gedacht! Wij op zich wel gedacht. Maar dat we het uitvoeren is een tweede.
We proberen nieuwe dingen uit, ik zoek het een en ander op via google. En het is nog lekker ook!

Maar de Mac van vanmiddag smaakte ook erg lekker! 😉

Let jij op je voeding?
Heb je nog lekkere, gezonde tips die ook te doen zijn voor een klein dreumesje?

Wat kan een mens toch klagen

Het lijkt wel of het nooit goed genoeg is. Het kan altijd meer, beter, of juist niet. Ik doe er met een aantal punten ook in mee.

image

De herfst en winter zijn niet mijn favoriete jaargetijden. Het is te nat, te koud, te vroeg donker, te grauw. Wanneer het zonnetje schijnt, klaag ik minder. Maar ik word er soms wel “naar” van wanneer het grauwig is. Dan heb ik bijv. minder zin om de deur uit te gaan.
In het verkeer heb ik ook niet altijd geduld. Ik houd van snel optrekken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Sommigen geven zo weinig gas, dat ik het idee heb dat ze eerder achteruit rollen dan weg komen. Trap toch die gaspedaal in! Of op de snelweg… Sommigen blijven maar op de 3e baan rijden, terwijl de 2e of zelfs de 1e baan vrij is. Verleidelijk om rechts er voorbij te rijden.

Op social media zie je ook dat mensen behoorlijk kunnen klagen. Maar helaas blijft het niet alleen bij klagen. Sommigen gunnen een ander helemal niks. Andere meningen worden vaak ook niet getolereerd. En wat kunnen mensen dan tekeer gaan. Fatsoen is ver te zoeken. Zo ook met inlevingsvermogen. Toch jammer dat de maatschappij zo hard en ook asociaal kan zijn.

Neem nou de vluchtelingen. Deze mensen hebben hun thuis en familie achter moeten laten. Velen komen uit een onveilig land waar oorlog is. Ze kunnen zichzelf niet zijn. Er zullen vast ook wat mensen zijn die wel een veilige plek hebben, maar die een betere toekomst willen. Voor hen is de noodzaak minder groot. Maar wat een verwensingen er van de Nederlanders komen (niet alleen van de autochtone, blanke Nederlanders). Té bizar! Op zich toch begrijpelijk dat mensen op zoek zijn naar beter en meer geluk? Deden de Nederlanders dat na WOII ook niet?
Dat er meer verwacht wordt door groepen vluchtelingen van de Europese landen, naar mijn idee is dat ook niet fair. Er zijn velen die wachten op een woning, of geen baan kunnen krijgen. Maar er is niks mis mee om anderen ook meer te gunnen.

image

We hebben het hier in Nederland echt wel goed. Helaas zijn er wel huishoudens die het écht niet breed hebben. En, wat ik zo lees, zijn er jammer genoeg ook huishoudens die tussen wal en schip zitten. Maar in Nederland zijn veel dingen toch goed geregeld. De zorg is goed, er zijn verschillende uitkeringen voor verschillende situaties. Er zijn verschillende instanties en organisaties die je kunnen helpen.
Stel je voor dat het er níet was… Hoe slecht zou je het dán hebben? Dat er op verkeerde zaken wordt bezuinigd, dat is niet te begrijpen. Daar zijn een hoop mensen niet bij gebaat.

Op dit moment ben ik op zoek naar een leuke, passende baan. Er zijn uitdagende vacatures waar ik op heb gesolliciteerd. Helaas voldoe ik vaak niet voldoende naar hun wensen. Ik heb wel een afgeronde HBO-opleiding. Maar dan niet de goede. Ik krijg dus een WW-uitkering. Hoe fijn is dat! We kunnen onze vaste lasten betalen. Wel moeten we beter en meer letten op wat we uitgeven. Maar je zal het maar niet hebben… Dan wordt het toch een stuk lastiger om rond te komen, als dat überhaupt wel gaat lukken.

Blij zijn met wat je hebt, dat kan geen kwaad! En een ander iets gunnen, ook niet!

image

Mede-ouders: ik snap het!

In de tijd dat ik zelf geen moeder was, draaide de wereld toch vooral om mezelf en om mijn relatie. Leuke dingen doen, werken, vriendschappen en relaties onderhouden, niks doen. Tot op zekere hoogte: me, myself and I!

Mijn vriend en ik zijn alweer bijna 12 jaar samen. Voordat ons zoontje er was, waren wij 11 jaar samen. We hebben een hoop meegemaakt en samen opgebouwd tot waar we nu zijn. Ik leerde mijn vriend kennen toen ik nog bezig was met mijn studie. Ik woonde nog thuis, hij al op zichzelf. Wat een lol hadden we samen. Veel stappen, feestjes bezoeken, leuke uitstapjes maken, sporten, chillen. Hij werkte al en ik kreeg na m’n studie een passende baan. Ondertussen zijn we gaan samenwonen. We hoefden alleen maar rekening te houden met elkaar en met onszelf. Hoe leuk, gezellig en ontspannen was dat! Hoort er bij, toch? Lekker jong zijn!

Zaterdag was (en is het eigenlijk nog steeds) voetbaldag. Een aantal jaren lang gold dat voor ons beiden. Dat betekende vooral niet koken. Sporten, gezellig een drankje doen in de kantine en dan shoarma eten, of een patatje. Of anders gewoon spontaan uit eten.

Toen we samen waren, draaide de wereld om ons!

Nu we ons zoontje hebben, is hij toch écht prioriteit nummer 1! We hebben ook wel tijd voor onszelf. Maar dat moet wel afgestemd worden. Lekker veel ongezond eten doen we een heel stuk minder. Want dat is niet gezond en geen goed voorbeeld voor ons zoontje. Tegenwoordig wordt er veel vaker gekookt, met verse producten. Want Max eet met ons mee. Wie had dat een aantal jaren geleden gedacht! We gedragen ons heel verantwoordelijk en denken overal goed over na. Onze normen en waarden zijn belangrijk. We willen Max het goede meegeven en moeten daar zelf een goed voorbeeld in zijn.

Nu draait de wereld ook om ons, maar ons zoontje is hoofdzaak nummer 1!

Ouders/moeders… ik snap jullie! – Onze 1e prioriteit is onze trots! Wat een mooie verandering is hij in ons leven (klinkt heel zoetsappig, maar het is toch echt zo!). En het loopt vanzelf en natuurlijk. We denken er niet veel over na. Het is goed zoals het is. Onze trots is dus waar ik graag over praat. Ik vertel graag over de leuke, grappige, momenten die we met hem meemaken. Ook heb ik leuke, schattige, mooie, gekke foto’s van ‘m. Maar ook kan ik het hebben over de pittige momenten. Zeker in de eerste paar maanden. De onzekerheid van een nieuwe moeder was niet niks, vond ik zelf. Mijn vriend kan het beter relativeren, ik minder. Ik vind het fijn om ervaringen uit te wisselen, elkaars verhaal te kunnen herkennen.

type-3-trotse-moeder1-300x267

Voordat ik moeder was, kon ik me niet voorstellen dat moeders zo veel – en soms alleen maar – praten over hun kind en/of over het moederschap. Ik snapte het tot op zekere hoogte. Maar hé… Er zijn toch ook nog andere zaken waar we het over kunnen hebben. Er is toch meer in de wereld dan alleen je kind(eren)?!

Maar nu… ik snap jullie!!! Ik zou uren over onze Max kunnen praten. Ik word vrolijk als ik aan hem denk, foto’s en filmpjes terug zie. Het moeder-/ouderschap is toch ook een bijzondere ervaring die ik graag met anderen deel.

Rekening houden met… – M’n moederrol deel ik graag met vriendinnen. Maar ik probeer er wel rekening mee te houden om met vriendinnen zonder kinderen ook te praten over andere onderwerpen (heb ik ook geen moeite mee; praten is hobby nummer 1). Met vriendinnen die moeder zijn, voel ik me minder opgelaten om lekker over m’n zoontje te praten. Maar ook met deze vriendinnen heb ik het over andere onderwerpen.

Ik ben gewoon een trotse moeder!

1,width=400,height=400,appearanceId=1,version=1447077209

Herkennen (niet-)moeders dit?

 

Vacatures… Veel keuze; maar ook de goede?

Bezig zijn met een carrière-switch… Nadenken over wat ik wil, vacatures zoeken, bedenken wat bij me past, bekijken of ik geschikt ben. Maar waar ga ik voor? Een hoop om over na te denken. 

fa2c6d6ed1c5e4ee943a82d39d173088

Coaching – Een ander kunnen coachen lijkt me erg uitdagend en iets waar ik voldoening uit kan halen. Iemand kunnen coachen op sociaal-emotioneel vlak, dat lijkt me fantastisch. Het is mooi als ik een bijdrage kan leveren in de persoonlijke groei van iemand. Of ik het liefst wil werken met kinderen en/of (jong)volwassenen, daar ben ik nog niet uit. Maar hier ben ik zeker wel in geïnteresseerd.

Om dit goed te kunnen doen, is het wel nodig (denk ik zelf) om me hier goed in op te leiden. Dit houdt ook wel in, dat het lastig wordt om hier op te solliciteren wanneer ik geen voltooide opleiding hiervoor heb. En goed… veel coaches werken zelfstandig, ze hebben een eigen praktijk. Is dat wat ík wil?

Sociale sector – De sociale sector trekt me erg. Ik werk graag met mensen. Ook wil ik graag wat voor een ander betekenen. En er zijn zeker wel vacatures te vinden in de sociale sector. Er wordt vaak gevraagd naar opleidingen zoals SPH, maatschappelijke dienstverlening, e.d. Die opleidingen heb ik niet gevolgd. Maar goed, ik heb wel een HBO-opleiding afgerond en werkervaring. En als je helemaal niks probeert, dan weet je zeker dat het niets gaat worden. Het is alleen zo breed, de sociale sector.

Ideaal – Het lijkt me erg leuk en uitdagend dat ik een baan vind in de sociale sector. En dat ik daarnaast kan leren om als coach ook wat te kunnen betekenen in de sociale sector. Ik ben toch meer iemand die in loondienst bij een organisatie werk, i.p.v. een zelfstandige.

Out of the box – Nu ik bezig ben met het zoeken naar wat bij me past en waar ik mijn voldoening uit haal, wil ik m’n ogen toch ook openhouden voor andere functies. Ook kijk ik naar vacatures die verder van mijn opleiding staan en verder weg staan van de sociale sector. Er is genoeg te vinden wat me leuk lijkt, wanneer ik kijk naar de functieomschrijving of de werkzaamheden van zo’n functie.

8ba8ba23c5c41649d489c666dd87b3f4

Werken vs. thuiszitten – Wat ik nu wel merk, is dat ik toch écht behoefte heb aan een leuke, uitdagende baan. Ik zit nu al een tijdje thuis. Ik verveel me ook echt niet. De dagen met Max is genieten. Maar ik ben heen huisvrouw-type. Ik ben toch iemand die ook graag aan het werk wil. Ik ben niet gemaakt om alleen maar thuis te zitten. Nu vind ik het niet zo’n probleem, maar dat komt omdat ik overtuigd ben dat ik straks weer aan het werk ben. En daarnaast wil ik ook mijn financiële bijdrage kunnen leveren in ons huishouden.

Zoektocht – Ik heb wel het idee dat ik steeds beter weet wat ik wil. Maar ik sta ook open voor andere en nieuwe mogelijkheden. Voor ik het weet ben ik weer aan het werk!

Ben jij wel eens werkloos geweest? Ben je ook een keer geswitcht van functie/sector?

En het gaat maar door…

Dat ik graag praat, is algemeen bekend. Maar naast het praten is het in m’n hoofd ook nooit stil. Ik denk altijd wel ergens aan; een herinnering, een gesprek, iets wat nog moet gebeuren, serieuze onderwerpen, iets grappigs…

Wanneer ik iemand vertel dat ik als klein kind verlegen was, gelooft men mij vaak niet. En toch is het zo! Als kleuter was ik stil in de klas. Daar kwam verandering vanaf groep 3. Toen kwam ik los. En dat is nooit meer anders geweest.

Ik praat graag. Luchtige, grappige onderwerpen of iets serieus… Net hoe de situatie is. Ook laat ik de ander praten. Ik hoef niet alleen mezelf te horen. Ik ben open en vertel gemakkelijk iets over mezelf. Maar ik ben ook geïnteresseerd in de ander.

Een dialoog is zoveel leuker dan een monoloog

Het gebeurt wel eens dat ik in m’n hoofd al verder ben in een gesprek dan daadwerkelijk het geval. Dan denk ik dat ik het al hardop heb gezegd, al blijkt dan van niet.

Getekende-gedachten-300x222

Waar ik ook ben, mijn hoofd is altijd aan het denken. Toen ik nog voor de klas stond, was zondagavond in bed altijd het moment dat ik de nieuwe werkweek doornam. Lessen die gegeven moesten worden, gesprekken met kinderen en/of collega’s. Soms was het lastig in slaap komen. Niet van het piekeren, maar dan was er rust en tijd om goed en bewust na te denken.

Ik denk vooruit, maar herinneringen komen ook langs. Soms de minder leuke, maar vaak genoeg iets leuks. Dan ben je gewoon weer aan het genieten.

Zo ben ik 5,5 jaar geleden met m’n moeder naar Ambon geweest. Wow… Dat was thuis komen. Een heel bijzonder en fijn gevoel. 3 weken zijn we daar geweest. Toen ik weer thuis was in Nederland, had ik het gevoel dat ik lichamelijk wel in Nederland was. Maar geestelijk, met m’n hart, was ik nog op Ambon. Dat was wel apart. Het heeft ook zo’n 2 maanden geduurd voor het gevoel minderde.

loesje+en+gedachten

Of er momenten zijn dat ik niet of minder denk? Ja, die zijn er wel. Dat is wanneer ik tv aan het kijken ben. Dan gaat er een knop om en is het wat rustiger. Ik heb dan afleiding. En dat kan heerlijk zijn. Alhoewel ik met sommige programma’s juíst ga nadenken. Maar daar kan ik het dan weer met anderen over hebben.

Praat jij graag? En ken jij dat ook, dat alles in je hoofd doorgaat? 

Wat ik niet heb geweten en waar ik geen rekening mee heb gehouden

Zwangerschap en bevalling… Het is alweer een tijd geleden. Zo nu en dan komen er herinneringen weer naar boven. Tijdens mijn zwangerschap heb ik van te voren niet altijd alles geweten. Dan is het toch fijn om het geweten te hebben. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen! Hier een aantal dingen…

Zwanger fun3

Oma-onderbroeken – Tijdens mijn zwangerschap heb ik me bezig gehouden met een lijst van spullen die ik moest hebben voor wanneer de baby er was.  Ik ben keurig op tijd gaan shoppen met een vriendin. M’n vluchtkoffer had ik bijna helemaal ingepakt met wat nodig zou zijn. Maar er is mij niet verteld dat ik oma-onderbroeken moest aanschaffen. Dat staat ook nergens. M’n vriend moest na de geboorte van ons zoontje nog van die joekels halen, in opdracht van de kraamhulp.

En waarom oma-onderbroeken? Na de bevalling heb je nog wat bloedverlies. En daar gaat een klein inlegkruisje je niet goed genoeg bij helpen. Nee, die oma-onderbroeken zijn nodig om de megamaandverband op z’n plek te houden. Een string of een boxertje die tot aan je heupen reikt, is dan echt niet genoeg. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn oma-onderbroeken!

Borsten – Dat je borsten gaan groeien, dat wist ik wel. Maar gek genoeg heb ik dat bij mezelf niet gezien. Dat m’n bh’s niet lekker zaten en ik dus nieuwe moest kopen; er ging geen belletje rinkelen. Ik dacht dat ze later wel wat meer zouden groeien. Ik heb toen ook grotere bh’s in m’n handen gehad. Maar de verkoopster gaf aan dat degene die ik wilde kopen écht te klein waren. De cup B en C kon ik terughangen; mevrouw kwam aanzetten met D en E. Ik ging toch nog verbaasd de winkel uit. Té komisch eigenlijk.

Ik had het zelf pas in de gaten, toen ik voor een cursus op m’n werk gefilmd werd. Ik zag mezelf en toen zag ik pas wat anderen weken ervoor al zagen. Ze waren groot!

Na de geboorte van Max werd de formaat van m’n borsten eindelijk weer normaal, nadat ik niet meer hoefde te kolven. Hoppa…! Hello, gewone bh’s! Maar er is me niet verteld dat ze toch minder stevig zijn. Ze voelen anders aan. En dat komt niet meer goed. Dan mag ik blij zijn dat ik van nature geen joekels heb.

Haar – Ik heb altijd gehoord dat vrouwen een voller bos met haar kregen tijdens hun zwangerschap. Zo was ik dus benieuwd hoe mijn bos met haar er uit zou zien. Nou, mooi prut was dat! Mijn haar viel enorm uit. Dat duurde tot zo’n 5 maanden na de bevalling. Een voller bos met haar… Ja, dat kon ik uit mijn borstel halen. Ik heb zelfs nog getwijfeld om het te laten controleren bij de huisarts. Niet gedaan overigens.

Zo’n half jaar na de bevalling heb ik van die kleine, korte plukjes haar gekregen die gaan groeien. Wanneer ik mijn haar vast heb, steken die haartjes uit. Het is helaas niet plat te krijgen. Ziet er niet uit!

Klunzigheid  – Ik had wel gehoord van zwangerschapsdementie. Maar dat je ook klunzig kan zijn, dat heb ik helaas zelf moeten ondervinden. Zo ben ik een keer, voordat ik naar mijn werk ging, de autosleutel verloren. Ik was zeker al zo’n 6 à  7 maanden zwanger (denk ik). Overal gezocht, binnen en buiten, maar sleutels niet gevonden. M’n vriend heb ik een aantal keren huilend opgebeld. Alles zat me daarna namelijk tegen. Uiteindelijk 2 uur later op werk aangekomen, m.b.v. het openbaar vervoer en voor mijn gevoel liters zitten janken. ’s Avonds vond mijn vriend de sleutel onder de auto. Gelukkig maar! Mij lukte het niet meer om onder de auto te kijken. Maar wat een gestres en gedoe was dat, zeg! Ik was de hele dag van slag. Nu kan ik er om lachen, maar op dat moment dacht ik dat de wereld verging. En zo waren er nog wel wat meer kleine dingetjes.

Kwaaltjes – Dat je last krijgt van verschillende kwaaltjes, had ik al gehoord. Kende ik het niet, dan googelde ik het wel. Maar dat sommige kwaaltjes meteen na de bevalling weg zijn, dat wist ik niet. Hoe fijn was dat! Ik kon weer normaal liggen en draaien in bed. Ik voelde me gelijk 40 jaar jonger. Heel fijn! Wel is het goed om niet alles te googlen. Je wordt niet altijd gerustgesteld door je zoekresultaten.

Clichés – Tijdens je zwangerschap kom je aan. Je krijgt een dikke buik, je kunt last hebben van je emoties. Zelf ging ik ervan uit dat ik flink groot zou worden. Ik ben altijd al wat steviger geweest, dus ik dacht dat die kilo’s er wel aan zouden vliegen. Niets is minder waar. Ik kwam eerst haast niks aan. Ik ging daardoor twijfelen, omdat ik las dat sommigen in de eerste 8 weken al een aantal kilo’s was aangekomen. Ik ben maar 8 kg aangekomen en met 37 weken kwam Max. Gek genoeg had ik ook niet veel trek om te snacken. Ik zat al heel snel vol. Ik heb nog nooit zo weinig gesnoept en gesnaaid als tijdens m’n zwangerschap.

Emoties… Van nature ben ik al een emotioneel persoon. Ik kan al meejanken bij het programma “Spoorloos”. Temperament bezit ik van mezelf al. Het is niet erger of meer geworden. Dat heb ik toch regelmatig gecheckt bij m’n vriend.

Nesteldrang… Nooit gehad! Ik denk dat het ook niet was gekomen in de laatste 3 weken van m’n zwangerschap (als ik nog niet bevallen was).

felicitatiekaart-zwanger-grappig

Maar het grootste “ding” waar ik geen rekening mee heb gehouden, is dat ik eerder zou kunnen bevallen dan de 40 weken zwangerschap. En met precies 37 weken zwangerschap werd ons zoontje geboren. Dat was helemaal goed gekomen, ondanks dat ik me nog moest inlezen over de bevalling. Ik wilde me voorbereiden tijdens mijn verlof. Maar daar is het nooit meer van gekomen. 

Wat wist jij van te voren niet? Waar heb jij je niet op kunnen voorbereiden?