je eigen ik

Ziek, zwak en misselijk… Er is altijd wel een moment in het jaar dat je niet fit bent. Heel vervelend, maar geen wereldramp. Lang leve de paracetamol en gaan met die banaan. 

Ik moet zeggen dat het “niet fit zijn” anders is met Max erbij. Je moet dan toch door, want het kleine mannetje is afhankelijk van jou. Gelukkig doet m’n vriend veel wanneer hij thuis is. Dat komt dan wel goed uit. Kun je toch wat meer uitzieken.

Voor de kerstvakantie al niet fit en verkouden. Daar ga ik niet dood van, dus gewoon doorgaan. Helaas kwam m’n kriebelhoest er ook bij. En als iets vervelend is, is dat ’t wel. Maar goed, veel thee met honing, keelsnoepjes en drop kunnen het allemaal verlichten. Al heb ik op een gegeven moment een recept gevraagd voor codeïne.

En toen ben ik m’n stem kwijtgeraakt. Nou ja, dan maar fluisteren. Zal vanzelf wel beter worden. De feestdagen en het weekend zaten er tussen. Maar 5 dagen m’n stem kwijt zijn, is vervelend genoeg. Tijdens mijn bezoek aan de huisarts heb ik te horen gekregen dat ik 2 dagen verplicht een praatverbod heb. En dat moet ik serieus nemen. Dat doe ik dan ook. Ik wil graag gewoon kunnen praten, dat doe ik namelijk heel graag. Maar mijn stembanden zijn enorm geïrriteerd. Een of ander virusje. Dit moet ik gewoon uitzingen. Op sommige dagen ook wat koorts. Soms zit het mee, nu even tegen.

Helaas is een praatverbod van 2 dagen niet genoeg. Ik ben nog steeds m’n stem kwijt. En geheel vrijwillig praat ik zo weinig mogelijk. Wel erg jammer, omdat ik erg veel tegen Max praat. En nu kan dat niet.

Om toch m’n stem zo min mogelijk te belasten, gebruik ik m’n mobiel om het een en ander te typen. Via app of notities communiceer ik met m’n vriend. Als ik met m’n moeder praat, schrijf ik het even op. En gisteren heb ik nog een handige app gevonden die zegt wat ik intyp. Grappig, maar zeker nuttig.

Ach… Voor ik het weet, kan ik gewoon weer op m’n praatstoel zitten. En denkt mijn vriend met weemoed terug aan die heerlijke, rustige, stille periode dat ik niet veel praatte.

Wanneer vind jij het vervelend om ziek te zijn? Waar heb je liever geen last van?

Het nieuwe kalenderjaar is gestart. Dan is men vaak gemotiveerd om goede voornemens te hebben en uit te voeren. Die worden aan het einde van het vorig jaar vaak al bedacht, om 1 januari te kunnen starten. 

Mijn goede voornemens – Daar kan ik heel kort over zijn. Ik heb ze niet. Ik doe er niet aan mee. Vroeger bedacht ik ze, maar al snel deed ik er niks mee. Daar hield ik me niet aan.

Ik hoef niet te stoppen met roken, want dat doe ik niet. Vaker een drankje laten staan is ook niet nodig. Ik drink voornamelijk thee of frisdrank. Afvallen hoeft ook niet, al vind ik het niet erg als er nog wat af gaat. Maar ik ben tevreden met m’n gewicht. M’n zwangerschap heeft een hoop goeds gedaan, ik weeg lichter dan voor m’n zwangerschap. En ik doe er niks voor.

Doelen om naar toe te werken – Om ergens naar toe te werken hoeft niet te starten op 1 januari. En doelen heb ik altijd wel. Kleintjes en grote.

Kleine doelen zijn voor mij de dingen aan mezelf waar ik aan zou kunnen werken. Bijvoorbeeld het oefenen van mijn “elevator pitch”. Voor de spiegel oefenen is toch wat anders dan daadwerkelijk op iemand af stappen en jezelf goed neer te zetten.

Een groot doel is een nieuwe baan. Een leuke, uitdagende baan die ik met veel plezier kan doen. Daar wordt natuurlijk al aan gewerkt.

En verder… Ach, dat komt vanzelf. Wie weet heb ik aan het einde van dit jaar toch voornemens waar ik in het volgende jaar aan wil werken.

Hebben jullie goede voornemens? En lukt het ook met de uitvoering ervan? 

Ik denk dat iedereen er wel een aantal heeft… Rare gewoontes. Soms slaat het nergens op, maar telkens doe je het opnieuw. Een ander zou er niet eens over nadenken. Is het ook echt raar? 

Netjes – Ik kan supernetjes schrijven. Ik heb een echte juffenhandschrift waar ik zelf toch wel trots op ben. Ook mijn blokschrift ziet er prima uit. Ik heb veel complimenten over mijn handschrift gekregen. Zelf vind ik ook dat ik netjes schrijf. Klinkt wat arrogant, maar het is toch wel zo. Het netjes kunnen schrijven heb ik geërfd van mijn moeder.

Overdreven netjes en geordend – Wanneer ik soms iets op papier zet, vinden anderen het erg netjes. Maar zelf ben ik niet tevreden en vind ik juist dat het slordig is. Wat is dan het probleem, vraag je je misschien wel af. Mijn tik is, dat wanneer ik het niet netjes vind, dat ik het dan opnieuw moet schrijven. Voor iets belangrijks is dat nog wel begrijpelijk. Helaas heb ik dat ook met “onzinnige” dingen, zoals boodschappenlijstjes. Té idioot eigenlijk, maar ik doe het telkens weer.

Ik begon met het linkerlijstje. Omdat ik ook nog andere boodschapjes wilde halen, wilde ik er een kolom naast maken. Toen kwam lijstje 2, in het midden. De streep die ik gezet had, beviel niet. En toen kwam lijstje 3. Dat zag er goed uit. Maar ik besloot iets anders te maken, dus de linkerkolom had ik niet nodig. Uiteindelijk ging ik de deur uit met een ander boodschappenlijstje.

Het gekke is dat ik dat al kan hebben bij het schrijven van het eerste woord…

Hier was ik al niet tevreden over.

En nog een paar… – Ik denk dat dit wel de gekste tik is die ik heb. Al kan ik er nog wel een aantal noemen. Ik vind het mooi staan (om te zien) dat onze spaarrekening alleen hele euro’s heeft een geen centen. Het liefst ook afgerond op honderdtallen. Als het nodig is, maar het mag ook op vijftig afgerond worden. Van m’n tosti eet ik eerst de hoeken.

Ach… Zo hebben we allemaal toch wat?! Nobody’s perfect!

Wat zijn jouw “rare” gewoontes? Durf je ze te benoemen, of houd je ze voor jezelf?