Dat ik graag praat, is algemeen bekend. Maar naast het praten is het in m’n hoofd ook nooit stil. Ik denk altijd wel ergens aan; een herinnering, een gesprek, iets wat nog moet gebeuren, serieuze onderwerpen, iets grappigs…

Wanneer ik iemand vertel dat ik als klein kind verlegen was, gelooft men mij vaak niet. En toch is het zo! Als kleuter was ik stil in de klas. Daar kwam verandering vanaf groep 3. Toen kwam ik los. En dat is nooit meer anders geweest.

Ik praat graag. Luchtige, grappige onderwerpen of iets serieus… Net hoe de situatie is. Ook laat ik de ander praten. Ik hoef niet alleen mezelf te horen. Ik ben open en vertel gemakkelijk iets over mezelf. Maar ik ben ook geïnteresseerd in de ander.

Een dialoog is zoveel leuker dan een monoloog

Het gebeurt wel eens dat ik in m’n hoofd al verder ben in een gesprek dan daadwerkelijk het geval. Dan denk ik dat ik het al hardop heb gezegd, al blijkt dan van niet.

Waar ik ook ben, mijn hoofd is altijd aan het denken. Toen ik nog voor de klas stond, was zondagavond in bed altijd het moment dat ik de nieuwe werkweek doornam. Lessen die gegeven moesten worden, gesprekken met kinderen en/of collega’s. Soms was het lastig in slaap komen. Niet van het piekeren, maar dan was er rust en tijd om goed en bewust na te denken.

Ik denk vooruit, maar herinneringen komen ook langs. Soms de minder leuke, maar vaak genoeg iets leuks. Dan ben je gewoon weer aan het genieten.

Zo ben ik 5,5 jaar geleden met m’n moeder naar Ambon geweest. Wow… Dat was thuis komen. Een heel bijzonder en fijn gevoel. 3 weken zijn we daar geweest. Toen ik weer thuis was in Nederland, had ik het gevoel dat ik lichamelijk wel in Nederland was. Maar geestelijk, met m’n hart, was ik nog op Ambon. Dat was wel apart. Het heeft ook zo’n 2 maanden geduurd voor het gevoel minderde.

Of er momenten zijn dat ik niet of minder denk? Ja, die zijn er wel. Dat is wanneer ik tv aan het kijken ben. Dan gaat er een knop om en is het wat rustiger. Ik heb dan afleiding. En dat kan heerlijk zijn. Alhoewel ik met sommige programma’s juíst ga nadenken. Maar daar kan ik het dan weer met anderen over hebben.

Praat jij graag? En ken jij dat ook, dat alles in je hoofd doorgaat? 

Ziek, zwak en misselijk… Er is altijd wel een moment in het jaar dat je niet fit bent. Heel vervelend, maar geen wereldramp. Lang leve de paracetamol en gaan met die banaan. 

Ik moet zeggen dat het “niet fit zijn” anders is met Max erbij. Je moet dan toch door, want het kleine mannetje is afhankelijk van jou. Gelukkig doet m’n vriend veel wanneer hij thuis is. Dat komt dan wel goed uit. Kun je toch wat meer uitzieken.

Voor de kerstvakantie al niet fit en verkouden. Daar ga ik niet dood van, dus gewoon doorgaan. Helaas kwam m’n kriebelhoest er ook bij. En als iets vervelend is, is dat ’t wel. Maar goed, veel thee met honing, keelsnoepjes en drop kunnen het allemaal verlichten. Al heb ik op een gegeven moment een recept gevraagd voor codeïne.

En toen ben ik m’n stem kwijtgeraakt. Nou ja, dan maar fluisteren. Zal vanzelf wel beter worden. De feestdagen en het weekend zaten er tussen. Maar 5 dagen m’n stem kwijt zijn, is vervelend genoeg. Tijdens mijn bezoek aan de huisarts heb ik te horen gekregen dat ik 2 dagen verplicht een praatverbod heb. En dat moet ik serieus nemen. Dat doe ik dan ook. Ik wil graag gewoon kunnen praten, dat doe ik namelijk heel graag. Maar mijn stembanden zijn enorm geïrriteerd. Een of ander virusje. Dit moet ik gewoon uitzingen. Op sommige dagen ook wat koorts. Soms zit het mee, nu even tegen.

Helaas is een praatverbod van 2 dagen niet genoeg. Ik ben nog steeds m’n stem kwijt. En geheel vrijwillig praat ik zo weinig mogelijk. Wel erg jammer, omdat ik erg veel tegen Max praat. En nu kan dat niet.

Om toch m’n stem zo min mogelijk te belasten, gebruik ik m’n mobiel om het een en ander te typen. Via app of notities communiceer ik met m’n vriend. Als ik met m’n moeder praat, schrijf ik het even op. En gisteren heb ik nog een handige app gevonden die zegt wat ik intyp. Grappig, maar zeker nuttig.

Ach… Voor ik het weet, kan ik gewoon weer op m’n praatstoel zitten. En denkt mijn vriend met weemoed terug aan die heerlijke, rustige, stille periode dat ik niet veel praatte.

Wanneer vind jij het vervelend om ziek te zijn? Waar heb je liever geen last van?

Het nieuwe kalenderjaar is gestart. Dan is men vaak gemotiveerd om goede voornemens te hebben en uit te voeren. Die worden aan het einde van het vorig jaar vaak al bedacht, om 1 januari te kunnen starten. 

Mijn goede voornemens – Daar kan ik heel kort over zijn. Ik heb ze niet. Ik doe er niet aan mee. Vroeger bedacht ik ze, maar al snel deed ik er niks mee. Daar hield ik me niet aan.

Ik hoef niet te stoppen met roken, want dat doe ik niet. Vaker een drankje laten staan is ook niet nodig. Ik drink voornamelijk thee of frisdrank. Afvallen hoeft ook niet, al vind ik het niet erg als er nog wat af gaat. Maar ik ben tevreden met m’n gewicht. M’n zwangerschap heeft een hoop goeds gedaan, ik weeg lichter dan voor m’n zwangerschap. En ik doe er niks voor.

Doelen om naar toe te werken – Om ergens naar toe te werken hoeft niet te starten op 1 januari. En doelen heb ik altijd wel. Kleintjes en grote.

Kleine doelen zijn voor mij de dingen aan mezelf waar ik aan zou kunnen werken. Bijvoorbeeld het oefenen van mijn “elevator pitch”. Voor de spiegel oefenen is toch wat anders dan daadwerkelijk op iemand af stappen en jezelf goed neer te zetten.

Een groot doel is een nieuwe baan. Een leuke, uitdagende baan die ik met veel plezier kan doen. Daar wordt natuurlijk al aan gewerkt.

En verder… Ach, dat komt vanzelf. Wie weet heb ik aan het einde van dit jaar toch voornemens waar ik in het volgende jaar aan wil werken.

Hebben jullie goede voornemens? En lukt het ook met de uitvoering ervan?