Zo kun je veel activiteiten en bezigheden plannen. Altijd handig, zodat je geen dubbele afspraken maakt. Of zodat je ook tijd overhoudt voor jezelf en je gezin. Want zorgen voor je gezin en ook voorjezelf houdt niet op. Soms kan er dan toch iets onverwachts gebeuren. En dan ben je ook bezig met zorgen (maken)…

Belletje – Vorige week woensdag werd ik gebeld door m’n moeder. Ze was gevallen in het winkelcentrum. Ze gaf aan dat ze veel pijn had. Gelukkig was er winkelpersoneel die haar hielp. En samen wachtten ze tot de ambulance zou komen. Ik hing op en pakte m’n autosleutel, ik wilde er meteen heen. Hopelijk zou het meevallen. Even later weer gebeld en toen kreeg ik een ambulancebroeder aan de telefoon. Ze gingen haar meenemen naar het ziekenhuis. Zo veranderde m’n route om richting het winkelcentrum te gaan naar de route naar het ziekenhuis.

Zorgen – Bij SEH werd ze binnengebracht en er werd een foto gemaakt van haar schouder/arm. Gebroken! M’n moeder had heel veel pijn. En in mijn hoofd maalde het al van: hoe nu verder? Wanneer je toch op leeftijd bent, duurt het genezingsproces langer. En dan hoop je maar dat haar arm weer de oude wordt. Ik maakte me toch wel zorgen. Want hoe moest m’n moeder dit doen. Ze woont alleen. En ze heeft alleen mij. Verder is er niemand die de zorg met mij kan delen. Mijn vriend had ik al ingelicht. Hij zou ons zoontje ook ophalen. Hoefde ik me niet te haasten en kon ik bij m’n moeder zijn. Hij opperde al dat ze maar bij ons moest slapen. Dan was ze niet alleen. Dat vond ik wel fijn. Zo wist ik zeker dat het goed ging met m’n moeder. Maar ik ging ook al verder denken. Hoe moest het als ze weer thuis zou zijn in haar eigen huis. Je bent zo beperkt met maar één arm. Maar voor nu kon ik in ieder geval voor haar zorgen.

Plannen gewijzigd – Wat een mazzel dat ik gewoon thuis ben. Ik hoefde geen zorgverlof aan te vragen. Ik had gewoon tijd om er voor m’n moeder te zijn. Helaas kon ik een speciale karatetraining niet volgen. En een afspraak met vriendinnen had ik ook afgezegd. Eerst maar zorgen dat m’n moeder oké is. De tijd die ik zou nemen voor de voorbereiding van de verjaardag van m’n zoontje moest ook wachten.

Thuiszorg – Tijdens het verblijf van m’n moeder bij ons thuis heb ik de thuiszorg kunnen regelen. Hoe fijn is het dat die mogelijkheid er is. Het zorgt ervoor dat het beter te behappen is. Het maakt het makkelijker om m’n moeder te helpen en dan ook te zorgen dat het thuis loopt. Dan is het maar goed ook dat ik een lieve vriend heb, met wie ik samen het huishouden run. Dan komt niet alles op mijn schouders. De thuiszorg helpt een flink handje mee. Ze helpen met het aan- en uitkleden, toiletbezoekjes en het voorbereiden van ontbijt en lunch.

Zorgen – Ik ben blij dat de val alleen heeft gezorgd voor een gebroken arm. Het had nog erger kunnen zijn. Maar het liefst had ik dit allemaal willen voorkomen. Dat gaat alleen niet. Dan maak je  je toch wel zorgen. Zorgen, omdat m’n moeder al op leeftijd is en echt ouder wordt. Want wat gebeurt er de volgende keer? Gaat dit helemaal goedkomen? Ik hoop dat ze nog heel lang mee gaat. Maar het besef is er ook dat ze er op een gegeven moment niet meer is. Ik wil alleen nog zoveel leuks kunnen delen met haar, zeker als het gaat om m’n zoontje.

Ik besef me zeker ook dat ik vooral dankbaar moet zijn dat ze er nog is. We gaan er vaak van uit dat we oud worden. Maar dat is niet iets wat vast staat. Er zijn genoeg ouders die de leeftijd van mijn moeder niet halen (76).

Lopen jullie er (al) tegenaan dat je je zorgen maakt om je ouders?